انسانها به شیوۀ هندیان بر سطح زمین راه می‌روند. با یک سبد در جلو و یک سبد در پشت‌سر. در سبد جلو صفات نیک خود را می‌گذاریم. در سبد پشتی عیب‌های خود را نگاه می‌داریم. به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود چشمان خود را بر صفات نیک خود می‌دوزیم و فشارها را در سینه‌مان حبس می‌کنیم.
در همین زمان بی‌رحمانه در پشت سر، همسفرمان که پیش روی ما حرکت می‌کند، تمامی عیوب او را می‌بینیم.
بدین گونه است که در بارۀ خود بهتر از او داوری می‌کنیم، بی‌آنکه بدانیم کسی که پشت سر ما راه می‌رود، به ما به همین شیوه می‌اندیشد.
نویسنده: پائولو کوئلیو