این چه رازی است نهان در دل کوهستان ها؟
که همه خستگی اش تازه نماید جان ها
کوله بر دوش گرفتیم و کشیدیم به کوه
زیر برف خفن و چله تابستان ها
حافظ خانه نشین داشت اگر دیوانی
ما سرودیم در این کوه بسی دیوان ها
مردم شهر بگویند به ما: سنگ پرست!
بر سر مذهب ما سوخت بسی ایمان ها
گاه آزاد ز هر دولت و گاهی بی غم
گاه دیوانه بخوانند و گهی حیران ها
گاه گویند پری زاده ای آنجا سر کوه
پرکند از می نابش همه ی لیوان ها
همه جا جلوه یار است، بود کوه انگار
باغی از آیینه ها، چهره او در آن ها
هر چه تحقیق نمودیم نشد بر ما فاش
که چه رازی است نهان در دل کوهستان ها؟
تقدیم به کوهنوردان و طبیعت گردان
