سیمون مورو (Simone Moro) راهنمای کوه UIAGM، دارای درجه ستوانی در ارتش کوهستان ایتالیا، دکترای علوم ورزشی با مدرک “صعودهای بسیار مرتفع”، مدرس فدراسیون شنای ایتالیا و ورزشکار شرکت North Face است.
سیمون مورو برای اکتشاف و کاوش هیجان خاصی دارد، هیجانی که او را از خانه اش و محل فعالیت هایش در دولومیت های ایتالیا به مکان های بلند دنیا کشانده است. او برای تمام فعالیت هایش بر روی سنگ و یخ و ترکیبی از آن ها و در ارتفاعات به عنوان یک کوهنورد در دنیا شناخته شده است. تلاش او، انرژی بی پایانش، فروتنی اش و شادی و عشق او در زندگی الهام بخش همه کوهنوردان است.
سیمون مورو از سیزده سالگی کوهنوردی را شروع کرد. او درجات باورنکردنی را روی سنگ و یخ و میکس کار می کرد. اما چیزی که باعث شد سیمون شناخته تر شود کار کردن او به عنوان یک کوهنورد اکسپدیشنی است. اولین اکسپدیشن او ماورای خاک اروپا و بلندترین کوه دنیا، اورست (8848 متر) بود. در این اکسپدیشن او موفق به صعود قله نشد اما این برنامه دنیای جدیدی را برای او آشکار ساخت. او از آن زمان تا به حال در 19 سال اخیر در مجموع 46 اکسپدیشن را داشته است. در هیمالیا، تیان شان، پامیر، آند، پاتاگونیا و قطب جنوب.
کارهای مهم او افسانه ای هستند. در فوریه 2009 اولین صعود زمستانه ماکالو (8463 متر) را به همراه دوست خودش”دنیس اوروبکو” به سبک آلپی (سریع و سبک) و بدون اکسیژن و شرپای ارتفاع به ثبت رساند. آن ها بعد از 30 سال از اولین تلاش زمستانی بر روی این کوه در سال 1980 به این رویا خاتمه دادند. دو سال پیش وی به همراه دنیس و Cory Richards صعود افسانه ای دیگری را تکرار کردند، اولین صعود زمستانی یک کوه 8000 متری در کاراکورام یعنی گاشربروم 2 (8035 متر).
او با داشتن 11 اکسپدیشن زمستانی فردی کهنه کار است، این اکسپدیشن ها شامل: دو تلاش بر روی برودپیک (8047 متر) در زمستان های 2007 و 2008 نیز هست. در ژانویه 2005 او اولین کوهنورد غیرلهستانی شد که توانسته بود یک صعود زمستانی موفق بر روی یک کوه 8000 متری داشته باشد. دست یافتن بر قله شیشاپانگما (8027 متر) به همراه هم تیمی لهستانی خودش پیتر موراسکی. او اولین صعود زمستانه چهاردهمین قله بلند دنیا را به ثبت رساند.
از زمان اولین اکسپدیشن اش او دوباره به اورست بازگشت. در 2006 اولین تراورس انفرادی جنوبی-شمالی را داشت. یکی از رویاهای باقیمانده اش برگشت برای تراورس اورست-لوتسه از طریق گردنه مابین دو قله است. اولین تلاش او (برای این برنامه) در بهار 2001 با نجات موفق یک کوهنورد جوان بریتانیایی در لوتسه، خاتمه یافت. این نمونه ای از روح همبستگی اوست که در جای جای زندگی او یافت می شود. او برای این کارش هدایای زیادی دریافت کرد از جمله هدیه Fair Play یونسکو.
سیمون دو کتاب منتشر کرد: Cometa Sull Annapurna که داستان اکسپدیشن زمستانی 1997 بر روی آناپورنا را روایت می کند، هنگامی که دوستش آناتولی بوکریف می میرد. در کتاب «8000m to Live For» او تمام مسیرهای موجود بر روی 14 قله 8000 متری را توصیف می کند و تجارب خود را به همراه عکس ها و کلماتی که نشانگر زندگی در این ارتفاعات است، بیان می کند. یکی دیگر از کارهای بزرگ اخیر وی اولین خلبان هلیکوپتر از جامعه اروپایی که شایسته این مقام است و اجازه پرواز و کار در نپال را دارد، می باشد.
او همیشه سعی بر این دارد تا خود را سلامت و شاداب نگه دارد برای جستجو و نجات دیگران، برای سیمون: “کوهنوردی نه تنها راهی است برای شناخت توانایی ها و ضعف هایش بلکه راهیست برای شناخت مردم دنیا، فرهنگ ها و مشکلات آن ها”.
سیمون مورو در مصاحبه‌ای چنین می‌گوید: «من از 100 متری قله برودپیک در زمستان در هوای خوب برگشتم. چرا؟ چون ساعت 4 عصر بود و در زمستان ساعت 5 هوا تاریک می شد! من می توانستم به قله برسم. و مطمئن بودم با رسیدن به آن وارد تاریخ می شوم. اما برای من مهم این بود که آیا خود من جایی در آن تاریخ دارم و آیا زنده می مانم که از آن لذت ببرم! بنابراین برگشتم و با عقلم صعود کردم و نه با قلبم.»
تولد: 27 اکتبر 1967
محل زندگی: ایتالیا، Bergamo
هدف مورد علاقه: اکسپدیشن های زمستانی
کوه مورد علاقه: همه
غذای مورد علاقه: هر چیزی که همسرم بپزد
چگونگی به آرامش رسیدن: دویدن در جنگل، رانندگی در شب، رفتن به اکسپدیشن های زمستانی
لحظات پر افتخار: تولد دختر و پسرم، ایستادن بر روی قله های شیشاپانگما و ماکالو
لحظه مورد علاقه در تاریخ: ایستادن مسنر بر روی قله اورست به تنهایی و بدون اکسیژن در سال 1980
حماسه اخیر: اولین صعود زمستانه گاشربروم 2 (8035 متر)
بدترین لحظه: تراژدی آناپورنا 1997
چیزی را که مردم باید در مورد من بدانند: من همیشه شاد و خوش خلق هستم و همچنین به 5 زبان متفاوت صحبت می کنم.
چیزی که من همیشه آماده و دم دست دارم: کفش های دو، هدلایت و mp3 پلیر
فلسفه: رویاهایت را متوقف نکن و تلاش کن برای آنچه که فکر می کنی نشدنی است
چه چیزی الهام دهنده توست؟: حس کنجکاوی برای کشف کوه های ناشناخته و صعود نشده
چند کلمه برای زندگی: تواضع و شادمانی
فعالیت های مهم
- 1994 – صعود سرعتی لوتسه (8516 متر) در 17 ساعت
- 2002 – صعود سرعتی چوآیو، در 11 ساعت
- 2004 – گشایش یک مسیر جدید 2100 متری در نانگاپاربات
- 2004 – صعود سرعتی برودپیک (8047 متر) در 29 ساعت
- 2004 – اولین صعود جبهه شمالی بارونتسه (7066 متر)
- 2004 – صعود سرعتی آلبروس (5642 متر) در 3 ساعت و 40 دقیقه
- 2005 – صعود زمستانه شیشاپانگما (8029 متر)
- 2010 – گرفتن پروانه خلبانی هلیکوپتر و مجوز کار کردن در نپال
- 2011 – اولین صعود زمستانه گاشربروم 2 (8035 متر)
- 2008 – اولین صعود به سبک آلپی Beak Brakai Chhok با ارتفاع 6940 متر
- 2009 – اولین صعود زمستانی ماکالو
- چهار بار صعود قله اورست در سال های 2000 ، 2002 ، 2006 و 2010
- اولین صعود زمستانه Marble Wall 6400 متر در تیان شان
- صعود به قله شیشاپانگما و فرود با اسکی از 7200 متر
- اولین تراورس جنوبی-شمالی اورست
- صعود سرعتی زمستانی آکوناگوا (6962 متر)
- صعود سرعتی زمستانی Cerro Mirador (6047 متر)
- صعود سرعتی Fitz Roy (3441 متر)، مسیر ‘Supercanalata’، صعود و فرود در 24 ساعت
- صعود قله های لنین (7134 متر)، کمونیزم (7495 متر)، کورژنفسکایا (7105 متر) و خانتانگری (7010 متر) در 37 روز
- شرکت در 46 اکسپدیشن در 18 سال اخیر که 11 تای آن در فصل زمستان بوده است.
جوایز
- جایزه Piolet D’Or آسیا در سال 2009 و 2011 برای صعودهای زمستانی ماکالو و گاشربروم 2
- جایزه Premio Paolo Consiglio (جایزه کوهنوردی آلپاین کلوپ ایتالیا) در سال 2005 و 2009 و جایزه Premio Dalla Longa در سال 2008 و 2009
- جایزه Eiger 2009
- جایزه Karl Unterkircher 2009
- محقق اروپایی سال 2009 – استکهلم
- جایزه قهرمانی روسیه در کوهنوردی 2004
- مدال طلا برای رتبه کشوری ایتالیا در 2003
- هدیه یادبود David A. Sowles از سوی آلپاین کلوپ آمریکا
برای مشاهده وب سایت شخصی سیمون مورو به آدرس (www.simonemoro.com) رفته یا بر روی این لینک کلیک کنید.
نگاه سیمونه مورو به حادثه برودپیک در زمستان 2008
“انسان می خواهد جایی باشد که افکارش او را به آنجا می برند. بر روی ماه، مریخ، ونوس، در اقیانوس ها، غارها، اعماق دریا، صحراها و کوه ها. صعودهای زمستانی نیز دقیقا به همین گونه است. تمایل به بودن و رفتن به جایی که هنوز هیچ انسانی موفق به آن نشده است، و به همین دلیل است که روزی برای صعود نانگاپاربات و K2 در زمستان تلاش صورت خواهد گرفت و صعود خواهند شد. این یک خواسته درونی نیست که نشات گرفته از بازخورد سهولت، سودمندی و میزان خطر باشد. کسی نمی خواهد و باور ندارد که دنیا با صعود زمستانی می تواند تغییر کند. درست همانند آنهایی که در ابتدا فکر نمی کردند اما در حقیقت دنیا رو تغییر دادند.”
سخنان بالا برگرفته از آخرین بند متن بلندی ست که سیمون مورو، کوهنورد نامی ایتالیا، درباره حادثه اخیری که برای تیم لهستان در برودپیک پیش آمد، بیان کرده است. او در ابتدای سخنان خود درباره افکاری که آنها را درباره حادثه اخیر به زبان می آورد، می گوید: “متاسفانه علت بروز این افکار بخاطر تراژدی کوهنوردی است که باعث می شود سعی کنم صعودهای زمستانی در مرتفع ترین قلل جهان را درک کرده و توضیح دهم. ما عادت داریم که همیشه صعودها رو از لحاظ سبک و سیاق آنها ارزیابی کنیم. در حالی که فعالیتی که صرفا فراتر از یک ورزش هست را از جنبه فیزیکی و تکنیکی مورد ملاحضه قرار می دهیم.”
مورو با اشاره به گذشت یک سوم قرن از اولین صعود زمستانی اورست به عنوان اولین هشت هزار متری که به دست لهستانی ها اتفاق افتاد، از عادت لهستانی ها به عنوان بازیگر نقش اول در اولین صعودهای زمستانی می گوید و با اینکه مرتفع ترین نقطه لهستان 2600 متر ارتفاع دارد، موفقیت آن ها را مورد ستایش قرار می دهد.
منابع: The North Face و وبلاگ زندگی در کوهستان
