کارلوس کارسولیو کوهنورد مکزیکی چهارمین عضو باشگاه هشت هزار متری ها و نخستین فرد غیراروپایی است که به 14 قله بلند 8000 متری صعود کرده است.
کارلوس کارسولیو Carlos Carsolio در 4 اکتبر 1962 در مکزیک متولد شد. بزرگ ترین فرزند در بین 7 خواهر و برادر که به وسیله مادرش با کوهنوردی آشنا شد. زمانی که مادرش کارلوس را حامله بود به قله 5220 متری Iztaccíhuatl صعود کرد. قهرمانان او هرمان بول، لین هیل، جرزی کوکوچکا و پیتر کرافت بودند. در نوجوانی به سنگنوردی روی آورد و صعودهایی را بر روی صخره های منطقه یوسیمیتی و رشته کوه راکی صورت داد.
در سال 1985 به عنوان نخستین کوهنورد مکزیکی موفق شد از مسیر جنوبی قله کوه آکانکاگوآ بلندترین قله آمریکای جنوبی را فتح کند. در همان سال وی عضو تیمی مشترک بر روی نانگاپاربات بود. سه کوهنورد لهستانی (جرزی کوکوچکا، هنریخ، لوبدزنسکی) و یک کانادایی اعضای دیگر این تیم بودند که موفق به صعود مسیری نو در بخش روپال (جنوب شرقی) شدند. این جبهه با حدود 4.5 کیلومتر طول بلندترین جبهه صخره ای کوه های دنیا به شمار می رود. مسیر آن ها بعدها دیگر توسط هیچ کوهنوردی صعود نشد. کارلوس در این سال همچون یک شاگرد مشغول آموختن از کاکوشکا کوهنورد بزرگ لهستانی بود.
در 1989 وی باز هم به همراه کاکوسکا توانست نخستین صعود قله 7992 متری ماناسلوی شرقی را صورت دهد، اما او به دلیل خستگی از همراهی سایرین در صعود قله اصلی ماناسلو باز ماند. یک سال بعد او موفق به صعود قله شیشاپانگما 8027 متر شد. در این صعود آن ها نخستین تراورس قله مرکزی و قله اصلی را صورت دادند.
در 1988 کارلوس توانست قله ماکالو 8463 متر پنجمین کوه مرتفع دنیا را فتح کند. این صعود مقدمه ای بود برای صعود بدون اکسیژن سال بعد به اورست. در بهار 89 او به همراه تیمی از کوهنوردان آمریکا و مکزیک به اورست رفت. در صعود نهایی به سمت قله از مسیر یوگسلاوها در ارتفاع 8400 متر وی براثر گلودرد شدید مجبور به بازگشت شد. اما 5 عضو دیگر تیم حمله در طوفان اورست کشته شدند تا کارلوس غمگین به خانه باز گردد.
او تنها ظرف 1.5 ماه تیمی 4 نفره را از کوهنوردان مکزیکی تدارک دید. این تیم کوچک اولین هیئت اعزامی کشور مکزیک به هیمالیا به شمار می رفت. در 13 اکتبر 1989 وی توانست به عنوان دویست و هشتاد و یکمین کوهنورد دنیا و البته بیست و هفتمین کوهنوردی که بدون اکسیژن به قله می رسد اورست را فتح کند. البته او دومین کوهنورد مکزیکی که به قله اورست پای گذاشت. پیش از کارلوس ریکاردو تورس در بهار همین سال اورست را صعود کرده بود.
در 1900 کارلوس اغب اوقات را به سنگنورد در مکزیک و فرانسه گذراند. هدف وی آمادگی جهت صعود پاتاگونیا بود. در دسامبر همین سال وی موفق شد مسیر Poincenot را در فیتزروی صعود نماید. در سال 1991 وی برای صعود چند دیواره به جزیره بافین کانادا که بخشی از قطب شمال به شمار می رود رفت. وی توانست نخستین صعود رخ شرقی Svanhvit را صورت دهد. در ژانویه 92 وی به پاتاگونیا بازگشت و دیواره سروتوره را صعود کرد.
در بهار این سال وی به قله کانچن چونگا رفت و دومین صعود مسیر انگلیسی ها در جبهه شمالی را انجام داد. در این صعود وندا رتکویچ کوهنورد بزرگ زن لهستانی کشته شد. در 1993 کارلوس به همراه تیمی از کوهنوردان اسلونی به کی2 رفت و قله را در مدت 19 روز از آغاز برنامه صعود کرد.
در بهار 94 وی ابتدا به قله چوآیو رفت و موفق شد پس از هم هوایی در مدت 18 ساعت و 45 دقیقه قله را صعود کند. وی سپس عازم قله لوتسه شد و این کوه را نیز از کمپ اصلی در مدت 23 ساعت و 50 دقیقه فتح کرد. وی در تابستان همین سال به پاکستان رفت و توانست به تنهایی از مسیری نو برودپیک را فتح کند. این سومین مسیر برودپیک پس از مسیر جبهه غربی اطریشی ها و تراورس بزرگ لهستانی ها بود.
در 1995 وی به همراه کوهنوردان اسلوونی قله آناپورنا را فتح کرد. سپس به قله دائولاگیری رفت و به تنهایی در مدت زمان 30 ساعت موفق به صعود این کوه شد. کارسولیو پس از استراحتی کوتاه در مکزیک به پاکستان رفت و در 4 جولای گاشربروم II را به شکل انفرادی و از مسیری نو صعود کرد. در 15 همین ماه، وی توانست گاشربروم I را نیز در مدت زمان 30 ساعت از کمپ اصلی فتح کند. این صعود چهارمین 8000 متری وی در مدت 78 روز بود.
در بهار 1996 کارلوس برای صعود آخرین 8000 متری خود به قله ماناسلو رفت و در صعودی که برادرش نیز وی را همراهی می کرد، در تاریخ 11 می این کوه را فتح نمود تا به عنوان چهارمین فاتح قلل 8000 متری و البته جوان ترین آن ها به این مهم دست یابد.
تنها چند نفر در جهان توانسته اند به صورت انفرادی در 8000 متری ها مسیر جدید باز کنند. در واقع در سال 1994 وی در طول 17 روز دو قله لوتسه و چوآیو را به صورت یک روزه صعود کرد و مسیر نو در قله برودپیک گشایش کرد.
در اوایل دهه 80 مسیر دماغه در دیواره ال کاپتان را صعود کرد.
در سن 22 سالگی به همراه رینهولد مسنر مسیر رخ جنوبی آکونکاگوآ را صعود کرد.
در سال 1990 برای صعود به سره توره رفت.
اولین 8000 متری خود را با جرزی کوکوشکا و نانگاپاربات در مسیر جدید و خطرناک شروع کرد.
تراورس شیشاپانگما را در کنار وندا رتکویچ به انجام رساند.
صعودهای کارلوس کارسولیو بر روی 8000 متری ها:
1985 نانگاپاربات
1987 شیشاپانگما
1988 صعود انفرادی به ماکالو.
1989 سرپرست تیم مکزیک در تلاش صعود به مسیر جنوب شرقی اورست بدون اکسیژن کمکی.
1992 صعود انفرادی کانچن جونکا (تنها کسی که در این سال پا بر قله نهاد).
1993 صعود کی2.
1994 چوآیو صعود در 18 ساعت و 45 دقیقه از بیس کمپ.
1994 لوتسه، 23 ساعت و پنجاه دقیقه از بیس کمپ تا قله.
1994 برودپیک مسیر کارسولیو مسیر جدید انفرادی.
1995 آناپورنا.
1995 دائولاگیری انفرادی.
1995 گاشربروم 1
1995 گاشربروم 2
1996 ماناسلو
پس از پایان 8000 متری ها وی دست از صعودهایش نکشید و بار دیگر به هیمالیا بازگشت. در بهار 97 توانست به همراه کوهنوردان بزرگ اسلونی توماس هومر و جانیس جکلیک مسیری نو بر روی دیواره جنوب شرقی لابوچه 6119 متر گشایش کند. تنها چند روز بعد جانیس جکلیک بر روی نوپتسه کشته شد. در مارس 99 کارلوس بر اثر سقوط با پاراگلایدر در منطقه پاتاگونیا از ناحیه کمر به شدت آسیب دید و7 ماه بستری بود.
پس از آن کارلوس ضمن سفر و سیاحت در مناطق مختلف دنیا به سنگنوردی، کوه پیمایی، اسکی، پرش با پاراگلایدر، اتومبیل رانی و خلبانی می پردازد. او همچنین با دادن آموزش تجربیاتش را به سایرین انتقال می دهد. کارسولیو شرح صعودهای خود به هیمالیا را در کتابی تحت عنوان ملاقات هیمالیا بیان کرد.
منابع: کوه قاف، کوهنوردان زرتشتی ایران، ویکی پدیا
