ساعت 14:30 شنبه 24 تیرماه 1391 یکی از روزهای به یادماندنی و فراموش ناشدنی در کوهنوردی ایران بود. تیم ملی دیواره‌نوردی ایرانی پس از تلاشی سخت و پشتیبانی 10 همنورد خود، بر بلندای برج بی‌نام ترانگو ایستاد و رویای چند ده ساله دیواره‌نوردان ایرانی به حقیقت پیوست.
یک تیم 13 نفره به همراه یاد و خاطره کلیه سنگنوردان و بزرگان کوهنوردی ایران بر روی برج بی‌نام ترانگو پا گذاشتند. برجی که صعود آن برای هر سنگنورد، افتخار بزرگی است.
صدای فریاد زنده باد ایران و ایرانی از فراز بیس کمپ و کمپ پیشرفته برج بی‌نام ترانگو (از دشوارترین اهداف دیواره‌نوردی دنیا) که به گوش می‌خورد، همه از شادی اشک می‌ریزند.
در حالی که هر ساله گاه تا چند صد کوهنورد موفق به صعود قله اورست (بلندترین قله دنیا) می‌شوند و در مجموع بیش از 5000 نفر به این قله صعود می‌کنند اما برج بی‌نام ترانگو (Nameless Tower) با ارتفاع 6239 متر، کمتر از 60 صعود در کل تاریخ دارد.
برج‌های عظیم ترانگو در منطقه قراقروم پاکستان از منحصر به فرد و مشکل‌ترین اهداف دیواره‌نوردی دنیاست. دستیابی به قلل این ستون‌های سنگی عظیم، مستلزم صعود دست کم 1000 متر مسیر عمودی در ارتفاع بالای 5000 متر است. همین ویژگی برجسته است که صعود به این قلل را (با وجود ارتفاعی حدود 6000 متر)، هم تراز یا حتی دشوارتر از بسیاری قلل بالای 8000 متر می‌کند. چنین صعودهایی مستلزم توانایی جسمی، فنی و روحی بالایی است که معدود کوهنوردانی تاکنون به آن دست یافته اند.
وویتک کورتیکا کوهنورد افسانه‌ای لهستانی که صعودهای دشوار و حماسی بر روی قلل معروف 8000 متری دنیا انجام داده و با بزرگانی چون جرزی کوکوچکا هم‌طناب بوده، پس از صعود برج بی‌نام ترانگو می‌گوید: «صعود به برج بی‌نام ترانگو حداقل برای خود من به مراتب دشوارتر از صعود به یک قله 8000 متری بود. ما دو نفر، 120 کیلوگرم غذا و تجهیزات را به کمپ‌های بالاتر حمل کردیم و هر کدام حدود 3000 متر بر روی طناب ثابت یومار زدیم. همواره نگران آسیب دیدن طناب‌هایمان در اثر درگیری با لبه‌های تیز سنگ‌های گرانیت مسیر بودیم. گاهی اوقات تنها با نوک انگشتان مان از یک سقوط ناگهانی نجات می‌یافتیم.»
