سهم من از زندگی و عشق

ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ، یک ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﺧﺮیدﻡ. ﺭﻧﮕﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ یک کمی پاهایم را اذیت می کرد. ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ لبخند اطمینان بخشی زد و ﮔﻔﺖ: ﮐمی ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﺟﺎ ﺑﺎﺯ می ﮐﻨﺪ. ﺧﺮیدﻡ، ﭘﻮشیدﻡ، خیلی ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩ. ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎی ﭘﺎیم ﺭﺍ فشار می داد و هر روز که می گذشت زخمی که بر روی انگشتانم به جا گذاشته بود عمیق تر می شد. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ، چه عیبی دارد. مهم اینست که  از دید مردم زیباست. این ﻫﻤﺎﻥ رنگیست که همیشه می خواستم. اشکالی ندارد، ﺩﺭ ﻣسیرﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎﻩ می ﭘﻮﺷﻢ. ﺩﺭ مسیرﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎﻩ پوشیدم ولی، ﭘﺎﻫﺎیم ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ می ﮐﺮﺩ.

ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﮐﻔﺸﯽ ﮐﻪ اندازه ام نبود ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ ﺑﻮﺩ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﻭ حتی ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﻭ متوجه شدم که ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩه اﻡ؛ ﻧﺒﺎﯾﺪ نگه اش ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ و اصرار به پوشیدنش می کردم. ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﮕﻬﺶ ﺩﺍﺷﺖ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻃﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺣﻤﻠﺶ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮﺩ. ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ همیشه ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩ.

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻔﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. اما شاید زخم عمیقی که بر روی انگشتان پایم بر جای مانده تا سالیان سال باقی بماند. گاهی باید جسارت آزاد شدن را داشت. گاهی باید بگذاری دلت از همه چیزها و همه کسانی که وابستگی به بودن شان رنجت می دهد، آزاد شود.

هراس از دست دادنهاست که آدم را به مرز تحقیر شدن می رساند. به مرز تن دادن به چیزهایی که باورشان نداری. به مرز پذیرفتن کارهایی که دوست شان نداری. به مرز نابود شدن. دیده نشدن. تنها شدن. اما وقتی تمام قفس های دلت را بگشایی، آنچه که سهم تو از زندگی و عشق و غیره باشد می ماند و هر چه رفتنی است می رود.