کانچن چونگا (Kangchenjunga) سومین قله بلند دنیا با ارتفاع 8586 متر در مرز ایالت سیکیم هند و کشور نپال و در 46 مایلی شمال غرب دارجلینگ قرار دارد.
این کوه شرقی ترین هشت هزار متری جهان به شمار می رود. نام کانچن چونگا به معنای پنج جواهر برفی است و اشاره ای است به پنج قله مرتفع و پوشیده از برف این رشته کوه (کانچن، توده برف، چون، پنج گا، جواهر).
اطلاعات کلی کانچن چونگا
نام کوه: کانچن چونگا، کانچن دزونگا، کاچد زونگ، کانچا نفادگا
ارتفاع: 8586 متر، 28،169 فیت
موقعیت: 27،07 عرض شمالی | 88،13 طول شرقی
محل قرارگیری: نپال، ایالت سیکیم هند
بهترین ماه های صعود: آوریل، می
اولین صعود: 1955
نزدیک ترین فرودگاه بین المللی: کاتماندو، نپال
از سال 1838 تا 1849 باورها بر این بود که کانچن چونگا بلندترین کوه جهان است، اما مساحی های اورست بر این فرضیه خط بطلان کشید. توده کانچن چونگا بسیار پر عظمت و از چندین قله یخی بر روی خط الراس آن شکل گرفته است. در واقع این توده از دو رشته غربی – شرقی و شمالی – جنوبی شکل گرفته و همانند یک X عظیم است که توسط قلل 6 و 7 هزار متری احاطه شده است. قللی مانند: Siniolchu با ارتفاع 6888 متردر بخش شرقی سیکیم – که یکی از زیباترین قلل دنیاست – قله با شکوه ژانو (شیر خفته) 7710 متر، Jannu در بخش غربی با جبهه شمالی با شکوهش
قلل قابل مشاهده از دارجلینگ در بخش جنوبی کوه: کابروی شمالی (NorthKabru) با ارتفاع 7338 متر، کابروی جنوبی (South Kabru) با ارتفاع 7316 متر و قله راتانگ (Rathong) با ارتفاع 6678 متر، قلل بخش شمالی همانند تواینز Twins (دوقلو) و تنت پیک Tent Peak(قله چادر) و در نهایت در مرز تبت گردنه جونسونگ (Jongsong La) با ارتفاع 6120 متر.
منطقه کانچن چونگا به دلیل دوردست بودن چندان مورد توجه گردشگران قرار ندارد، از این رو توانسته زیبائی های خود را حفظ کند. از جلوه های منطقه کانچن چونگا می توان به یخچال زمو Zemu و پارک ملی کانچن چونگا به مساحت 2035 کیلومتر مربع اشاره کرد که در بخش نپال قرار دارند.
قلل مهم منطقه کانچن چونگا
– قله اصلی 8586 متر
– قله مرکزی 8482 متر
– قله جنوبی 8476 متر
– قله غربی (یالون کانگ Yalung Kang) 8433 متر
– کانگ یاچن (Kangbachen) با ارتفاع 7903 متر
تاریخچه صعودهای کانچن چونگا
در 1854 ژوزف دالتون هوکر گیاه شناس معروف انگلیسی در کاوش هایش از این بخش ناشناخته نپال بازدید کرد، او تا دامنه های کانچن چونگا و بخش هایی از تبت پیش رفت.
در 1899 سیاح انگلیسی داگلاس فریشفیلد و عکاس ایتالیایی ویتور سلا دورادور کوه را پیمودند. آنها نخستین کوهنوردانی بودند که رخ عظیم غربی کوه را مشاهده کردند. ویتور سلا در سال 1909 دوک آبروزی را در سفر به کی2 همراهی کرد. گردنه سلا در منطقه بالترو به افتخار وی نامگذاری شده است.
در 1905 نخستین هیئت کوهنوردی بر روی کانچن چونگا به سرپرستی السدر کراولی تا 6200 متری کوه بالا رفت. در این صعود چهار عضو تیم بر اثر سقوط بهمن جان باختند.
در 1929 هیئتی انگلیسی به سرپرستی پول بوئر توانست تا 7400 متری کوه از طریق گرده شمالی صعود کند. آنها بخاطر طوفان متوقف شدند.
در 1930 هیئتی بین المللی به سرپرستی جورج درنفورد و متشکل از کوهنوردانی آلمانی، اطریشی و انگلیسی بدلیل حجم برف زیاد و طوفان از صعود باز ماند.
در 1931 دومین هیئت آلمانی به سرپرستی مجدد پول بوئر در تلاش بر روی گرده شمال شرقی بخاطر هوای خراب شکست خورد. آنها تنها کمی بیش از صعود سال 1929 بالا رفتند.
در 1933 یک تیم از کوهنوردان آلمانی به سرپرستی پائول بور تا ارتفاع 7700 متری کوه بالا رفت. یک کوهنورد آلمانی و دو شرپا بر اثر سقوط بهمن در این صعود جان باختند.
در 1954 گروه شناسایی کانچن چونگا (The Himalayan Journal Vol. X1X) توانست اطلاعات خوبی را از مسیرهای قابل صعود کسب کند. این تلاش مقدمه ای برای صعود سال بعد قله بود.
هندوان ساکن در ایالت سیکیم معتقدند قله این کوه مکانی مقدس است (این امر موجب عدم اجازه صعود به کوهنوردان از سمت دولت هند است) و این نکته ای بود که از چشم نخستین فاتحان کوه دور نماند و آن ها از پای نهادن بر فراز کوه اجتناب کردند.
در نخستین صعود که توسط هیئتی از کوهنوردان کشور انگلستان به سرپرستی چارلز اوانز صورت گرفت، جو براون، جورج باند موفق شدند در 25 می 1955 قله را صعود کنند. یک روز بعد نورمن هاردی و تونی استریتر بدلیل خرابی هوا از صعود باز ماندند. آنها از همان مسیری صعود کردند که 50 سال قبل السدر گراولی آنرا مسیر اصلی و قابل صعود تشخیص داده بود.
سرسختی کانچن چونگا تا مدت ها موجب عدم حضور تیم ها در این منطقه شد، تا اینکه در 1973 تیمی ژاپنی با تلاشی تحسین برانگیز توانست از مسیر جنوب غربی یالون کانگ (قله غربی کانچن چونگا) را صعود کند. یوتاکا آگتا و تاکئو ماتسودا صعودکنندگان قله بودند.
در 1975 دوکوهنورد آلمانی با نام های ابرلی و استورم مسیری نو بر روی یالون کانگ باز کردند.
در 1977 دومین تلاش موفق قله اصلی نیز توسط هیئتی از ارتش هندوستان به سرپرستی کلنل کومار صورت گرفت. آنها از گرده دشوار شمال شرقی موفق به فتح قله شدند.
در 1978 تیمی لهستانی توانست نخستین صعود کانچن چونگا II را صورت دهد.
در 1979 در سومین تلاش کوهنورد معروف و توانمند انگلیسی داگ اسکات، وی موفق به فتح قله شد.
در 1983 نخستین صعود انفرادی و بدون اکسیژن کوه توسط پیر بگین کوهنورد شهیر فرانسوی صورت گرفت.
در 1986 نخستین صعود زمستانی کوه توسط کریستوف ویلیچکی و جرزی کوکوشکا کوهنوردان لهستانی انجام شد.
در 1991 نخستین تلاش زنان بر روی قله با مرگ ماریا فرانتر و ژوزه روزمن ناکام ماند. پیکر آن ها بعدها کمی پائینتر از قله پیدا شد.
در 1992 وندا رتکویچ کوهنورد زن توانمند لهستانی که قصد داشت صعود نهایی خود را به تنهایی انجام دهد در کمپ آخر خود جان سپرد. کارلوس کارسولیو کوهنورد مکزیکی پیکر بی جان او را در چادرش یافت.
در 1998 جانت هریسون توانست پس از سال ها نخستین زنی باشد که به این قله صعود می کند تا بدین شکل کانچن چونگا آخرین مانع 8000 متری زنان نیز فتح شود.
صعودهای ایرانیان
عظیم قیچی ساز در سال 1390 موفق شد این قله را بدون اکسیژن فتح کند. او نخستین ایرانی بود که به این افتخار دست یافت.
رضا شهلایی کوهنورد کرمانشاهی نیز در اردیبهشت ماه 1392 در قالب تیمی بین المللی این قله را صعود کرد.
منابع: ویکی پدیا ، کوه قاف
من دوستت دارم دلاویز ترین کلمه دنیا یافته ام من عشق را برای با تو بودن میخواهم تا درک کنم بودن را و زیستن را همین