باز یک برد شیرین دیگر از والیبالیست ها و این بار مردمی که از هیجان پیروزی در خیابان ها ریختند.
تیم های ملی والیبال ایران و لهستان در هفته هفتم لیگ جهانی والیبال در ورزشگاه 12 هزار نفری آزادی به مصاف هم رفتند که در پایان ایران توانست 3-2 مقابل لهستان به برتری دست یابد.
این حوالى، همین دوروبر، ما چند میلیون نفر این بار مى خواهیم مانند تمام «خرداد و تیر» هاى طلایی این چند سال اخیر یک حال خوبى به خودمان بدهیم. ما مردمى که زیاد شوخى مى کنیم؛ زیاد هیجان زده مى شویم؛ تا حدودى شیطنت به خرج مى دهیم و کمى همدیگر را اذیت مى کنیم، این بار مثل تمام لحظات سخت و تعیین کننده که آیین همدلى را به جا مى آوردیم مى خواهیم همدلانه سوار موج شویم، موجى که اغلب در همین فصول به راه مى اندازیم و مسلط به تاکتیک غافل گیرى مى خواهیم حالا حالاها سوارش باشیم.
این بار اما سواى بداخلاقى ها و کج اندیشی ها، مردمى بى شمار هستیم که نیم خیز شده ایم و با هر حرکت تان مشت گره کرده و با هر سلحشورى تان، نمى خواهیم سرافکنده این کارزار باشیم.
ما احساساتى هستیم و جوگیر. دوست داریم این جورى باشیم. عشق مى کنیم وقتى کاپیتان معروف مان به جاى پاس دادن، هوس جاخالى انداختن مى کند، فریادمان گوش فلک را کر کند. وقتى مربى فرنگى مان آخر نیمه، دست به کمر با رگ گردن برجسته و نگاهى خون بار کنار زمین انتظار داور کذایی را مى کشد، به خود می بالیم که عجب غیرتی دارد!
حال مى کنیم رضا یزدانی مان براى “دریدن” حریف روى تشک مى رود و می رود جگرمان حال می آید وقتی می بینیم محمد موسوی درگیری لفظی با کوبیاک را تا جایی پیش می برد که باید حرف های خارج شده از دهانش را شطرنجی کنند. این عادت ماست و حالا موفقیت شما قهرمانان والیبال، دلخوشی مان شده در این روزهای بی خبری، بی فوتبالی و بی تب و تاب سیاسی!
از فوتبالى ها انتظار نداریم به فینال جام جهانى بروند؛ از شما چرا. دوست داریم عیش مان را کامل کنید و قهرمان جهان شوید. به فینال بروید و ما هى قربان صدقه قد و بالای تان برویم. نرفتید؟ قهرمان نشدید؟ فداى سرتان. ما هم افسردگى نمى گیریم. کمى غمگین مى شویم که آن را هم خوب بلدیم چطور رفعش کنیم؛ مایه ش یک اتاق دربسته و یک موزیک دردناک است. ما چیز زیادى نمى خواهیم، فقط مى خواهیم چند روزى رویاپردازى کنیم که دنیا بدون رویاپردازان مغاکى تاریک است، که همه ى بزرگى هاى بشر و همه شاهکارهاى بشرى را رویاهایش آفریده است. ما دیوانه اینیم که روى بال صعودى موج جوزده شویم و ده و پانزده ها را صد ببینیم و از کاه کوه بسازیم و ذوق کنیم و لذت ببریم و دور هم جمع شویم و فریاد بکشیم و بخندیم و اشک بریزیم. دامنه نزولى موج؟ به درک! حتى به آن فکر هم نمى کنیم.
ما، همه مردم، حتى آن کارشناسان منفى باف، حتى آن گزارشگران و مفسران الکن، حتى آن یال و کوپال داران خودشیفته عرصه اظهارنظر که عجولانه شما را با بهانه هاى بنى اسرائیلى نواختند؛ همه مان پشت سرتان هستیم. با قلب مان پشت تان مى ایستیم؛ با هر سرویسى که مى زنید و هر اسپکى که مى نوازید، توان 80 میلیون ایرانى در بازوهاتان بازتولید مى شود. شما وظیفه تان این است که براى امتداد دلخوشى هاى «ما» تا آخرین نا و توان تان بجنگید؛ فقط هرجا کم آوردید کافى ست دست تان را روى قلب تان بگذارید، ضربانى که حس مى کنید انعکاس تپش قلب یک ملت است.
نویسنده: علی کربلایی