همه مردم سفر کردن را دوست دارند و از آن لذت می برند. با این حال، ممکن است عده ای نیز پیدا شوند که به خاطر یک فوبیا یا ترس افراطی تمایلی به سفر نداشته باشند. این فوبیا عبارت است از ترس از هزینه ها و این به خاطر تعریف غلطی است که در ذهن ما از مولفه ها و مختصات سفری وجود دارد.
وقتی می گویند سفر، فوری یاد فلان خط هوایی یا ایرلاین در ذهن ما زنده می شود و یاد فلان هتلِ چند ستاره می افتیم و این که در چه رستوران ویژه ای و با چه ترتیبی چه خوراک خاصی را میل کنیم و شروع به برآورد این هزینه ها می کنیم و بعد از یک حساب سرانگشتی برای همیشه از آنچه در ذهن داشتیم انصراف می دهیم و سرانجام هم می بینیم سال ها از عمر گهربار ما سپری شده است و هیچ جا نرفته ایم.
آن قدر غبار رویاپردازی ها در خصوص این فرعیات نگاه ما را مکدر می کند که توان دید واقعیت را از کف می دهیم.
کوله گردی
اما برای درمان این فوبیا در اینجا نوعی از سفر به شما معرفی می شود که در کشور ما هنوز هم در مرحله نوزادی و چه بسا در مرحله جنینی به سر می برد، ولی در کشورهای اروپایی شایع است و عده زیادی به انجام آن مبادرت می کنند. این سفر عبارت است از «کوله گردی» (backpacking). کوله گردی نوعی سفر است که با یک کوله پشتی آغاز می شود.
کوله گردان موفق شده اند فرعیات و تعریف های کلیشه ای از سفر را در ذهن بخشکانند و به خود سفر و دیدن نادیده ها کفایت کنند. آنان هر وسیله ای را که لازم دارند آن هم به طور مختصر در کوله پشتی خود جای می دهند؛ از قبیل پوشاک، وسایل خواب مثل پتو و بالش (آن هم از نوع کم حجم و قابل حمل) و ظروف پختن و گرم کردن غذا و … و گاهی یک «چادر» (tent).
در این صورت است که اندیشیدن به هتل های لوکس در ذهن آن ها کمرنگ می شود. حتی در فصل سرما نیز که ممکن است نشود در محیط سرباز اقامت کرد، در مهمانسرا یا اتاق یا مسافرخانه ای ارزان اتراق می کنند.
برای اجتناب از خرید مواد غذایی گران ممکن است آن ها مواد خوراکی با ماندگاری بالا مثل خرما، کشمش، میوه های خشک شده و مواد خوراکی کنسرو شده با خود همراه داشته باشند و با این کار از خرید برخی مواد خوراکی غیرضروری خودداری کنند.
اینجاست که هزینه خوراک نیز مثل هزینه محل اقامت محو می شود. آنچه در تصور شما نمی گنجد این است که عده ای از کوله گردان در جهت صفر کردن هزینه های جا به جایی اقدام به «اتو زدن» یعنی متوقف کردن اتومبیل های عبوری برای رفتن مجانی به یک محل و مقصد خاص می کنند.
به چنین افرادی که «اتوزنی» می کنند «اتو استاپ زن» یا هیچهایکر (hitchhiker) گفته می شود. آنان در کنار جاده می ایستند و با بلند کردن انگشت شست دست راست و گاه همزمان با نوشتن نام مقصد روی یک تکه مقوا به راننده می فهمانند که خواهان سواری مجانی هستند و این شیوه سفر نزد همگان پذیرفته شده است.
می بینید با صرف هیچ هزینه یا هزینه ای ناچیز هم می توان اصل سفر را عملی کرد. ما نیز می توانیم این گونه سفر کنیم.
سلام، من سال 91 مسیر تبریز تا چالوس رو با این روش طی کردم.