با گذشت 14 سال از بروز حادثه سال 1996 هنوز خاطره وحشتناک و دردناکِ جان باختن 15 کوهنورد، در اذهان کوهنوردان و خانواده هایشان به عنوان سالی سیاه باقی مانده است.
در آن سال 15 کوهنورد در حین تلاش برای صعود به کوه اورست جان دادند که هشت نفرشان در یک روز به دنبال گرفتار شدن در طوفان جان دادند.
برای هندوستان که در آن روز سه عضو نیروی پلیس مرزی هند-تبت را از دست داد، به ویژه سالی سیاه می باشد. در حالی که گزارش جان کراکاور در مورد بدترین فاجعه اورست (کتاب در هوای رقیق) به کوهنوردان کشته شده مانند راب هال و اسکات فیشر ادای احترام می کند، کوهنوردان عضو نیروی پلیس مرزی هند-تبت سوبدار تسوانگ سامانلا، لانس نایک دورجه موروپ و فرمانده پلیس تسوانگ پالجور گمنام مانده اند، با وجود اینکه ممکن است در طی طوفان کوبنده و کور کننده شهامت و استقامت مثال زدنی را در حین صعود به قله 8848 متری از خود نشان داده باشند.
با وجود اینکه این سه به سرپرست تیم شان فرمانده موهیندر سینگ در عصر 10 می 1996 از طریق پیام رادیویی خبر دادند که به قله رسیده اند، کتاب کراکاور این موضوع را مورد تردید قرار داده است و می گوید که آنان در 500 فوتی قله متوقف شده اند. به مدت 14 سال، مقامات هندی صرفا مرگ این افراد را پذیرفته اند و برای اثبات ادعای این مردان مبنی بر صعود به قله کاری انجام نداده اند.
از همه بدتر، یکی از این سه نفر (که فکر می کنند پالجور باشد) حتی امروز هم از بی احترامی و بی حرمتی رنج می برد. جسد این کوهنورد در ارتفاع حدود 8550 متری دمرو افتاده است، و هر ساله کوهنوردان برای رسیدن به قله از روی پاهای او رد می شوند. 14 سال است که این مرد جان باخته آرامشی ندیده است. اما حال، شخصی تصمیم گرفته است او را از آنجا کنار بکشد.
یان وودال در آن روز مرگبار در سال 1996 بالای کوه بود و یک اکسپدیشن آفریقای جنوبی را سرپرستی می کرد. او از طوفان جان سالم بدر برد و به قله رسید اما جسد کوهنورد دائم فکر او را به خود مشغول کرده است. در سال 2007، وودال با ماموریتی جدید به این کوه بازگشت: هدف او صعود نبود بلکه کمک به کوهنوردان افتاده بر زمین بود تا در آخرین محل ابدی خودشان با شرافت بیاسایند.
اینان شامل فرانسیس آرسنتیو، اولین زن آمریکایی صعود کننده به اورست بدون اکسیژن مکمل در سال 1998 بود. او در حین فرود بر زمین افتاد و به صورت منجمد و در حال مرگ در کنار وودال که تلاش خود را رها کرد اما نتوانست او را نجات دهد، یافت شد. به این خاطر 9 سال بعد بازگشت تا جسد آرسنتیو را به خارج از مسیر رفت و آمد کوه ببرد و به او آرامش ابدی بدهد.
او هم چنین قصد داشته همین کار را برای کوهنورد هندی انجام دهد که در میان کوهنوردان به خاطر پوتین های Koflach سبز فلورسنتی اش به پوتین سبز معروف است که هنوز هم پایش است و به خاطر درجه حرارت منجمد سالم باقی مانده است. اما هوای نامساعد مانع از آن شد که وودال بتواند جسد کوهنورد را درآورد و به این دلیل، او اکنون قصد دارد در سال 2011 برای کامل کردن ماموریت ناتمامش دوباره به اورست برگردد.
این امر هم از لحاظ جسمی و هم مالی رعب آور است. وودال توری پنج ماهه را به عنوان سخنران انگیزشی در آمریکا آغاز خواهد کرد تا از ماه جولای پول جمع آوری کند. در مورد به خطر انداختن جان خودش به خاطر شخصی که حتی نمی شناسد، پاسخ این مرد 54 ساله ساده است: “من از طوفان بزرگ سال 1996 جان بدر بردم و آنقدر خوش شانس بوده ام که بتوانم به زندگی خودم ادامه دهم. اما کوهنورد هندی این شانس را نداشت. جای ما می توانست به سادگی عوض شود. اگر این امر اتفاق می افتاد دوست داشتم فکر کنم که همنوردی وظیفه خود بداند مرا از دید کوهنوردان در حال گذر کنار بکشد و مرا از پرندگان در امان نگاهدارد.”
او همچنین تلاش خواهد کرد ثابت کند آیا پالجور و دو هم تیمی اش قبل از مردن واقعا قله را صعود کرده اند. وودال می گوید: “اگر واقعا به قله رسیده باشند در این صورت باید قطعا آن را پذیرفت، نه تنها به خاطر یاد خودشان بلکه به خاطر خانواده هایی که بر جای گذاشتند، خانواده هایی که اگر بداند آنان قبل از مردن حقیقتا به رویاهای شان واقعیت بخشیده اند، خاطری آسوده خواهند داشت.”
مترجم: فریدون شیرمحمدلی
