«کیشتوار» با ارتفاع 6400 متر واقع در هیمالیای هند قله چندان بلندی نیست و حتی بر روی بعضی از نقشه ها جایی ندارد.
کیشتوار قله ای است که در مورد اصالت نام آن نیز شبهاتی وجود دارد و آن را “تالانگان” نیز می خوانند و در بعضی از نقشه های قدیمی آن را “سیبسپاهار” نامیده اند اما نام صحیح آن هرچه که باشد قله ای مدهوش کننده است که رخ شمالی آن یکی از فوق العاده ترین کارهای کوهنوردی در هیمالیاست.
«دیک رنشاو» و «استفن ویلز» (بریتانیا) در تاریخ 12 سپتامبر 1983 اولین صعود این قله را رقم زدند.
ارتفاع بارگاه اصلی این دو کوهنورد 4500 متر بود و کوهنوردی واقعی بعد از بارگاه اصلی و گذر از چند نوار صخره ای و شیب راهه برفی شروع می شود که به اولین دیواره یخی منتهی می شود. در بالای این دیواره یخی هفت طول شیب یخی وجود دارد که به نقاب های آویزان ختم می شوند.
«دیک رنشاو» و «استفن ویلز» بعد از شب مانی در آنجا روز بعد دو طول یخ عمودی را صعود کردند تا به بالای نقاب های آویزان و ابتدای جبهه نهایی رسیدند. از این نقطه سه طول دیگر بر روی یخ با شیب 75 درجه صعود کردند و شب را به صبح رساندند. سپس روز بعد چهار طول را تراورس کردند تا به دهلیزی یخی برسند که از قله سرازیر می شود.
بعد از صعود دهلیز، صعودی درخشان انتظارشان را می کشید اما به خاطر ریزش نقاب ها و نازک بودن لایه های یخی مجبور شدند به سمت صخره های گرانیتی زیر قله تراورس کنند و مسیر صعود را تغییر دهند (ممکن است کار آن ها ضروری نبوده باشد).
در نهایت آن ها مجبور شدند یک شب را در جایی که نصف نشیمنگاه انسان روی آن جا می گیرد شب مانی کنند و بعد از آن شب عذاب آور مزد زحمات خود را گرفتند.
«کیشتوار» هرگز صعودی دیگر به خود ندید. تلاش “دیک رنشاو” و “استفن ونبلز” به شیوه سبکبار و بدون نصب طناب ثابت و بدون استفاده از حتی یک میخ پیچ صورت گرفت. تلاش شان مستدام باد.
منبع: کتاب کوهستان نقاشی شده نوشته ونبلزشان
ترجمه: کیوان ودودی
