«وارد خاک باستانی «پرشیا» شدم. روسری به سرم بند نمی شد و زیبارویان پر رمز و راز سیاه پوش با کنجکاوی دزدکی به من نگاه می کردند، سپس لبخند می زدند تا این که سرانجام به من گفتند؛ خانم، کمکت کنیم؟»
«لایموته» زنی از لیتوانی (کشوری در شمال شرقی اروپا) در خاطره ای که پس از سفر به ایران نوشته، از احساس افسانه یی اش نسبت به سرزمینی که همیشه دوست داشته به آن سفر کند، سخن گفته است. او عنوان خاطره اش را «کشوری که آرزو دارم به آن برگردم» برگزیده و آن را برای سفارت ایران در لیتوانی هم فرستاده تا در بخش خاطرات وب سایت این سفارت خانه قرار گیرد و شاید با این کار، به رسالتش برای تغییر دیدگاه مردم کشورش نسبت به ایران عمل کند.
این گردشگر لیتوانیایی سفرش را این طور روایت می کند: رییس شرکت مسافربری به رسم معمول از من پرسید که مایل هستید به کجا سفر کنید؟ جواب دادم؛ بی صبرانه منتظر فرصت مسافرت به ایرانم. پاسخم موجب تعجب آن خانم شد. چند سال سپری شد و من همراه اولین گروه از گردشگران کشورم وارد خاک باستانی «پرشیا» شدم. روسری به سرم بند نمی شد و زیبارویان پر رمز و راز سیاه پوش با کنجکاوی دزدکی به من نگاه می کردند، سپس لبخند می زدند تا این که سرانجام به من گفتند؛ خانم، کمکت کنیم؟
از قبل می دانستم که اینجا در برابر گنجینه ای از فرهنگ گیرای مشرق زمین و آثاری به راستی درخشان، اصیل و حیرت انگیز قرار خواهم گرفت. طاق های زیبای مساجد، کاخ های رعنا با فضای داخلی نورانی آینه کاری شده، نقاشی های دیواری تزیینی با رنگ آمیزی ملایم و لطیف، آثار عظیم امپراتوری باستان، آتش مقدس همیشه روشن، باغ های پر عطر و رایحه، پل های پر جُنب و جوش هنری، منارجنبان، برج های خاموشان، قالی های دستباف ابریشمی، فواره ها در بیابان، شوره زارها، بازارهای شرقی و غذاهای فوق العاده لذیذ، همه این چیزها تا ابد در وجود آدم تأثیر می گذارد؛ اما زیباترین خاطره، همانا خون گرمی و مهربانی مردم ایران است.
در شیراز قدم زنان به آرامگاه «سعدی» شاعر دوران قدیم رسیدیم. عطر گل رُز یادآور بهشت بود و رایحه شکوفه های درخت هلو و صدای شرشر آب و موسیقی کهن ایرانی، فضا را پر کرده بود. در آنجا جوانان زیادی بودند. عده ای از مردها با ظاهری روشنفکرانه، غرق کتاب شده بودند و شعر می خواندند، با صدای بلند یا زیرلب در خلوت باغ. همه چیز افسانه یی و به دور از واقعیت به نظر می رسید.
شب ها شهرها شلوغ می شوند. همه جا چه در چمن ها و چه در پیاده رو و میادین، قالیچه ها پهن شده و مردم پای چای داغ نشسته اند. خانواده ها، معلم ها و شاگردهای شان، دانشجوها، همه مشغول پیکنیک و سرگرم صحبت اند. ما را که می بینند دست تکان می دهند و دعوت می کنند که به آن ها ملحق شویم.
سفر در ایران حال و لذت خاصی دارد. خارجی ها در امنیت به سر می برند و چون تعدادشان معدود است، بیشتر مورد احترام و توجه قرار می گیرند. جهانگرد، مهمان مردم محلی می شود با این که برقراری ارتباط گاهی دشوار است. بعضا از ما امضا می گرفتند. یک بار که مسیر هتل مان را گم کردیم از مردی، راهنمایی خواستیم و او کارش را زمین گذاشت و سوار موتورسیکلتش شد و درست مثل یک دستگاه جهت یاب (GPS) زنده، ما را تا هتل همراهی کرد. در اصفهان یک صاحب مغازه درِ دُکانش را بست و چند صندلی بیرون آورد و در میدان امام گذاشت و به ما چای داد. در شهر یزد نیز سر یک میدان کوچک منتظر دوستان خودمان بودیم که یک جفت جوان آمدند و به ما هندوانه تعارف کردند.
در باغ های کرمان در میان گروهی از محصلان و خانم معلم شان که به انگلیسی صحبت می کردند، قرار گرفته بودیم و آن ها مودبانه از ما خواستند که وقتی به خانه برمی گردیم، در اروپا، درباره ایران حرف راست بزنیم و بگوییم که چه کشور غنی، زیبا و پرامنیتی است و مردم مهمان نواز و مهربانی در آن زندگی می کنند.
هر وقت فرصت داشته باشم، تلاش می کنم پیغام شان را به گوش دیگران برسانم.
