در آگوست 1932 بیست موسسه کوهنوردی در شامونی فرانسه برای برگزاری یک کنگره کوهنوردی گرد هم آمدند. پس از یک هفته آنها تصمیم گرفتند فدراسیون بین المللی ای را تاسیس کنند که مسئولیت آموزش و حل مشکلات مربوط به کوهنوردی را بر عهده بگیرد، کاری که اصلا آسان به نظر نمی رسید.
یکی از این مشکلات عدم وجود سیستم درجه بندی صعود بین المللی و کمبود تکنیک بود که این مشکل 40 سال بعد با ایجاد سیستم درجه بندی UIAA حل شد. چالز ادموند دی اریک از سوئیس به عنوان اولین رئیس فدراسیون انتخاب شد و نام UIAA (به اختصار اتحادیه بین المللی انجمن آلپ) را برای فدراسیون جهانی بر گزید.
در سال های بعد فدراسیون نوپا به سختی کار کرد. از سال 1933 تا 1939 اتحادیه جهانی کوهنوردی UIAA بیش از 25 گزارش مکتوب دقیق و دستورالعمل منتشر کرد. بسیاری از این عناوین هنوز هم در سازمان جهانی کوهنوردی استفاده می شوند، مثل آموزش کوهنوردی برای جوانان، بهمن شناسی و حفاظت از کوهستان.
برخلاف نابسامانی سیاسی، یازده سازمان مربوط 9 روز پیش از شروع جنگ جهانی دوم در زرمات سوئیس گرد هم آمدند. گرچه در طول جنگ ارتباط بین اعضا بسیار کم بود اما برخی به وسیله نامه با UIAA در تماس بودند. بعد از جنگ رئیس آرسیس تلاش بسیاری برای بازسازی فدراسیون انجام داد. او اعتقاد داشت کوهنوردان و UIAA می توانند نقش بسیار مهمی در بازسازی عاطفی دنیا داشته باشند. در 1947، اتحادیه جهانی کوهنوردی اولین مجمع عمومی اش بعد از جنگ را برگزار کرد و در سال 1950 تعداد کل کوهنوردان زیرمجموعه اش به بیش از نیم میلیون نفر رسید. بولتن UIAA در 1957 نوشته شد و ارتقای استانداردهای ایمنی و آزمون طناب ها از 1960 شروع شد. در واقع اولین ماشین تست طناب توسط رئیس کمیته ایمنی UIAA اختراع شد.
یک پروژه بزرگ دیگر در دهه 60 توقف طرح پیشنهادی ایتالیایی ها برای ساخت تله کابین به نوک قله ماترهورن و طرح سوئیسی ها برای ساختن راه آهن به قله JUNGFRAU بود. هر دو این تلاش ها موفقیت آمیز بودند اما UIAA نتوانست برخی پروژه ها را متوقف کند.
در 1960 برچسب ایمنی UIAA برای تجهیزات کوهنوردی طراحی شد و در 1965 رسما به ثبت رسید. این برچسب نیازمند طراحی یک لوگو بود و از آنجایی که این کار باید به سرعت انجام می شد عضو کمیته ایمنی .J.JUGE از پسرش خواست تا کوهی بکشد و سپس به آن UIAA و یک دایره را اضافه کرد. حالا کوهنوردان می دانستند در موقع خرید ابزار باید به دنبال چه علامتی بگردند و برای بسیاری کوهنوردان جوان دیدن این آرم آغاز آشنایی با فدراسیون جهانی است.
در دهه 70 و اوایل دهه 80، آگاهی بیشتری از آثار محیطی کوهنوردی به دست آمد که منجر به انتشار بیانیه کاتماندو در 1982 شد، فراخوانی در جهت مبارزه با تخریب کوهستان. کمیته ایمنی هم استانداردهایی را برای کارابین ها، کلاه ایمنی، و هارنس تعریف کرد و در 1982 جشن طلایی در کاتماندو و شامونی برگزار شد. یک دستاورد مهم دیگر دسترسی به کوهستان ها بود. همچنین UIAA با افزودن درجه سختی 7 به درجه های صعود موافقت کرد.
در اوایل دهه 90، مسابقات سنگنوردی با نام جام جهانی برگزار شد تا بستری باشد برای ورزش های مسابقه ای کوهنوردی. توجه بیشتری به جنبه اخلاقی کوهنوردی شد و مجمع عمومی در برابر پروازهای تفریحی به کوهستان موضع گیری کرد. در 1955 کمیته بین المللی المپیک، UIAA را به عنوان فدراسیون مسئول همه فعالیت های کوهنوردی معرفی کرد. UIAA همچنین یک دیکشنری چند زبانه از اصطلاحات کوهنوردی منتشر کرد تا برقراری ارتباط را برای کوهنوردان کشورهای مختلف آسان تر کند.
در سال 1999، کمیته بین المللی اسکی کوهستان ISMC و در سال 2003 کمیته مسابقات یخ نوردی تاسیس شد. همچنین در این دهه درجه سختی 8 به درجه بندی صعود UIAA اضافه شد. در سال 2006 مجمع عمومی UIAA تشخیص داد که دیگر ممکن نیست همه فعالیت های زیرمجموعه UIAA را تحت عنوان یک فدراسیون واحد به انجام رساند. به همین دلیل فدراسیون بین المللی سنگ نوردی تحت نام فدراسیون جهانی صعودهای ورزشی تاسیس شد. اسکی کوهستان و یخ نوردی همچنان جزو UIAA هستند. در سال 2007، UIAA هفتاد و پنج سالگی اش را با داشتن حدود 3 میلیون عضو در سراسر جهان، جشن گرفت.
با تشکر از: مصطفی شکرابی و دکتر حمید مساعدیان
