در تاریخ 28 می 1953 زمانی که از کیسه خواب خود در ارتفاع 8 هزار و 500 متری بیرون آمد متوجه شد که کفش هایش در بیرون چادر بوده و کاملا یخ زده است. وی 2 ساعت تمام، صرف گرم کردن کفش های خود شد و سپس راه خود را به سمت مکانی آغاز کرد که تا کنون پای هیچ بشری به آن نرسیده بود.
بعد از چند ساعت کوهنوردی درست در زیر قله به صخره ای برخورد کرد که آخرین چالش وی در راه رسیدن به قله بود، او با زحمت بسیار از منطقه ی صخره ای عبور کرد و ناگهان در ساعت 11 و 30 دقیقه صبح خود را در ارتفاع 8848 متری یعنی بر بام دنیا دید. مکانی که تا کنون کسی پای بر آن نگذاشته بود.
هیلاری 15 دقیقه در مرتفع ترین نقطه کره زمین ماند و سپس راهی پایین شد. همنورد او چون کار با دوربین عکاسی را بلد نبود، هیچ عکسی از او بر روی قله ثبت نشد. بعدها به افتخار و به یادبود “سر ادموند هیلاری” چند متر جبهه صخره ای زیر قله را به نام او نامگذاری کردند.
اکثر کوهنوردان در اینجا گرفتن عکس یادگاری را فراموش نمی کنند. برای بزرگنمایی روی تصویر کلیک کنید.
قدمگاه هیلاری یک گرده صخره ای دقیقا در زیر قله اورست است که آخرین چالش جدی کوهنوردان در راه رسیدن به بام دنیا به شمار می رود. کوهنوردان در این منطقه به دلیل ارتفاع بالا معمولا از ماسک اکسیژن استفاده می کنند و صعود از این قسمت به کندی صورت می گیرد.
در برخی روزهای سال در این نقاط ترافیک کوهنوردان شکل می گیرد که این موضوع انتقاد جدی عده ای را به همراه داشته است. اگر در این نقطه حادثه ای رخ دهد به دلیل شرایط خاص محیط و ارتفاع بالا و توجه به قانون ساعت 14 (بازگشت تا قبل از ساعت 14) امکان امدادرسانی وجود ندارد. به همین دلیل و اینکه خستگی در کوهنوردان به اوج خود می رسد و هم چنین کمبود اکسیژن، اغلب کوهنوردان ترافیک ایجاد شده در این نقطه را خطرساز می دانند و تاکید می کنند که عبور از این نقطه نیازمند دقت بسیار زیاد است.
منبع: ویکی پدیا
آرزوی همه کوهنوردان جنوب ایران رسیدن به قله اورست اما حیف به دلیل هزینه های بالا امکان پذیر نیست