کریستین هریلا کوهنورد 36 ساله اهل نروژ، می خواهد به صعود سرعتیِ به چهارده قله هشت هزار متری در کم ترین زمان دست یابد.
کریستین هریلا کوهنورد 36 ساله نروژی پروژه ای در دست اجرا دارد نظیر آنچه که نیرمال پورجا انجام داده، صعود سرعتیِ چهارده قله هشت هزار متری در کم ترین زمان و تاکنون موفق به صعود شش قله از این پروژه شده، از اکسیژن، طناب، حمایت دو شرپای راهنما و هلیکوپتر برای جابه جایی بین کمپ های اصلی، استفاده می کند اما برعکس نیرمال، پروژه خود را یک کار گروهی می داند.
کریستین هریلا آپارتمان خود را برای این پروژه فروخته تا پشتوانه مالی فراهم کند. در ابتدا هیچ اسپانسری به او روی خوش نشان نداد، خودِ او معتقد است به این دلیل که زن است. اما اکنون همان ها با وی تماس می گیرند. حالا برای بخشی از پروژه خود اسپانسر گرفته و تا دو هفته آینده راهی قله نانگاپاربات خواهد شد.
او می گوید: «در قله کانچن جونگا مریض بودم و صعود نهایی به قله برایم بسیار دشوار و طولانی بود، قله آناپورنا جایی است که احساس خطر خواهید کرد، در صعود به قله دائولاگیری چالش شما مقابله با برف است و در قله ماکالو، شروع صعود نهایی به سمت قله در شرایط و زمانی بسیار وحشتناک بود.
کریستین هریلا با صعود به قله کلیمانجارو در سال 2015 با حرفه کوهنوردی آشنا شد و اکنون در بهار 2022 با صعود به 6 قله هشت هزار متری توجه جامعه کوهنوردی جهان را به خود جلب کرده است و آن شکاک ها را که در ابتدا او را جدی نمی گرفتند قانع کرده. با این حال برای تکمیل پروژه خود در عرض شش ماه، راه طولانی در پیش دارد.
کریستین هریلا بعد از صعود به قله ماکالو در کمپ اصلی منتظر ماند تا هوا روشن شود و با هلیکوپتر به کاتماندو برود، نزدیک بود بخوابد. او در این باره گفته که در شرایط فیزیکی بسیار عالی قرار داشته، اعتراف می کند که زمان زیادی برای برنامه ریزیِ این کار بزرگ صرف نکرده و فقط شش ماه پیش آن را اعلام کرده. کریستین هریلا معتقد است که 36 سالگی بهتر از 20 سالگی است و حالا با تجربه تر است و آمادگی بدنی و روحی بهتری دارد.
کریستین هریلا در شمال نروژ به دنیا آمد و بزرگ شد، پیشینه ورزشی او اسکی صحرایی است و از سن 16 تا 23 سالگی در سطح ملی در مسابقات مختلف شرکت کرد. در سال 2013 کاملا روی شغل خود تمرکز داشت و به عنوان مدیر اجرایی یک شرکت مهم نروژی بسیار غرق در کار خود بود و تمرین را متوفف کرد. اما در سال 2019 به این نتیجه رسید که نیاز به تغییر دارد و شغل خود را رها کرد و دوباره مشغول اسکی شد اما در مسابقه شرکت نکرد و به تریل رانینگ روی آورد (دویدن در مسیرهای کوهستانی، جنگلی و تپه ها).
در بین ورزش هایی که کریستین هریلا به آن مشغول بوده، کوهنوردی جایی نداشت زیرا شمال نروژ کاملا مسطح است و کوهی برای صعود وجود ندارد. بعد از صعود به قله کلیمانجارو در سال 2015 به کوهنوردی علاقمند شد و هیمالیا را در سال 2019 با صعود به دو قله «لابوشه شرقی» و «پوتاهیونچولی» (به دائولاگیری 7 معروف است) کشف کرد و تصمیم گرفت که از این به بعد بر این رشته ورزشی تمرکز کند. ایده اول او صعود به هفت قله بلند هفت قاره جهان بود. با شیوع کرونا همه برنامه های او متوقف شد، اما دست کم در سایر نقاط نروژ به تمرین شدید مشغول شد، این کوه ها نیز ارتفاع چندانی ندارند اما امکانات بی پایانی با مسیرهای طولانی دارند. سال 2021 موفق به صعود به قله آکونکاگوا شد.
شروع پروژه
کریستین هریلا در سال 2021 به تیم کوهنوردی «مدیسون» برای صعود به اورست و لوتسه ملحق شد که به هر دو قله دست یافت و پروژه ملحق شدن به باشگاه هشت هزار متری ها آغاز شد. زمانی که از صعود سرعتی نیرمال پورجا مطلع شد تصمیم گرفت رکورد او را به عنوان یک چالش در پیش بگیرد. زمانی که اسپانسر احتمالی را از دست داد آپارتمان خود را برای تامین منابع مالی این پروژه فروخت.
کریستین هریلا می گوید: «در این ورزش و صنایع وابسته به آن برابری وجود ندارد. در اورست تعداد مردان بسیار بیشتر از زنان است، تاریخ تقریبا فقط از مردان کوهنورد می گوید، برندی را به خاطر می آورم که مجموعه ای جدید از لباس های مدرن، جالب و مخصوص ارتفاعات را فقط در اندازه های مردانه تولید می کرد و این پیام را تداعی می کرد که دخترها ممکن است به کوهپیمایی بروند اما نه صعودهای بلند. در اورست شاهد بودم که تیم زنان به لحاظ روحی و فیزیکی از آمادگی خوبی برخوردار بود اما مردها چنین نبودند زیرا اطمینان داشتند که این کار را انجام خواهند داد.»
اسپانسرهای کریستین هریلا او را باور نداشتند زیرا او یک زن بود اما او به خود می گفت که حتما این کار را انجام می دهد. کسانی که روزی او را تحویل نمی گرفته اند حالا که به این مرحله رسیده برای از سرگیری مذاکرات با او تماس گرفته اند. از این رو شعار او «زنان نیز» است. نه تنها به این معنی است که زنان نیز می توانند صعود کنند بلکه صنعت ورزش در طبیعت نیز باید تمرکز بیشتری بر زنان داشته باشد.
در پایان او چندان به ثبت رکورد اهمیت نمی دهد اما می خواهد که الهام بخش زنان جوان باشد، هدف این نیست که غیرممکن ها ممکن شود بلکه ثابت شود که زنان هم می توانند این کار را انجام دهند و حتی بهتر انجام دهند. اگرچه این پیام توانمندسازی مهم است اما باید اشاره کرد که تعداد زنان صعود کننده به قله های هیمالیا به طور چشمگیری افزایش یافته، به خصوص در آناپورنا اکثر تلاش کنندگان دخترانی جوان هستند و این دلیلی است برای فشار بر صنعت گردشگری کوهستان و کوهنوردی.
کریستین هریلا پروژه خود را تنها یک دستاورد فردی نمی داند بلکه نتیجه کارگروهی هماهنگ و کارآمد می داند. از این نظر روایت متفاوتی با روایت فیلم پورجا دارد. «در این مورد یک نفر نیست که کاری شگفت انگیز انجام می دهد بلکه افراد زیادی درگیر هستند. برای من نشان دادن کاری که شرپاها انجام می دهند ضروری است. من «پاسداوا» و عموی او «داوا ونگچو» را با خودم همراه دارم. می خواهم رکورد خودم را با آن ها مشترک بدانم زیرا بسیار لیاقت آن را دارند. امیدوارم آن ها بتوانند این چالش را با من کامل کنند.»
کریستین هریلا علاوه بر دو همراه خود به کارهای انجام شده توسط همه کسانی که در کوهستان کار می کنند، از تیم ثابت گذار گرفته تا باربرها اشاره می کند و همچنین تیم های تدارکات که برای این نوع پروژه ها حیاتی هستند. کمپانی 8k کار بزرگی انجام داده، علیرغم جدید بودن، راهنماهای باتجربه و شرپاهای بسیار قوی دارد. آن ها صددرصد با تحقق پروژه من درگیر هستند.
هیمالیانوردی پیاده روی در پارک نیست
کریستین هریلا از تمامی کمک هایی که فناوری و منابع انسانی می توانند ارائه دهند برخوردار بوده، هلیکوپتر، اکسیژن و پشتیبانی در مسیر. او گفته که چیزی را پنهان نمی کند و مهم است که از همان ابتدا همه چیز روشن باشد. مردم هر طور که می خواهند می توانند صعود کنند اما باید صادق باشند که چگونه این کار را انجام می دهند. من از اکسیژن استفاده می کنم، بار حمل نمی کنم و متکی به پاسداوا و عمو داوا هستم. سایر عوامل را نمی توان کنترل کرد.
کریستین هریلا می گوید: «در کانچن چونگا من خیلی مریض بودم (احتمالا میکروب معده) و صعود به قله برایم بسیار دشوار و طولانی بود. در قله آناپورنا محیط خطرناک بود و در قله دائولاگیری چالش بزرگ مقابله با برف بود، در ماکالو شروع حمله به قله وحشتناک بود، در تاریکی مطلق بیرون رفتیم. برف می بارید و هیچ کجا طناب ها دیده نمی شد اما پاسداوا و عمو داوا به راه خود ادامه دادند و بدون توقف مسیر را در برف عمیق به سمت بالا شکافتند. من پیش خود فکر می کردم که طنابی در کار نیست و اگر مسیر را گم کنیم چه خواهد شد، چیزی نمی دیدم و بعد از ساعت ها، طناب ها نمایان شد، آن ها دقیقا می دانستند که به کجا می روند و در نهایت آن ها راه را پیدا کردند.
و قله اورست؟ نمی خواهم بگویم که پیاده روی در پارک است اما مسیر مجهز شده به طناب در بخش های بالا درست مثل بزرگراه است.
چالش های پیش روی کریستین هریلا
کریستین هریلا امیدوار است که همین راهنماها را برای کل پروژه نگه دارد. مرحله دوم دو هفته دیگر در قله نانگاپاربات آغاز خواهد شد سپس به سراغ هشت هزار متری های قراقروم می رود، ادامه پروژه ارزان نخواهد بود، اسپانسری به نام «برمونت» یک پنجم بودجه را پرداخت می کند و برای بقیه در حال تلاش است او می گوید: «ما باید حامیان بیشتری بگیریم، مطمئن هستم که فراهم خواهد شد و برای ساخت یک فیلم توافق نامه امضاء کرده ام».
در مرحله سوم پروژه دشوارترین موانع، فیزیکی نیستند بلکه بروکراتیک هستند. چین همچنان درها را به روی اکسپدیشن های خارجی بسته است که می تواند مانع از صعود کریستین هریلا به دو قله نهایی، شیشاپانگما و چوآیو شود. کریستین گفته که روند درخواست مجوز ویژه را آغاز کرده و امیدوار به دریافت آن است. نروژ و چین اغلب در گذشته با هم همکاری داشته اند و امیدوار است که هنوز هم زمینه های مشترکی برای همکاری پیدا کنند. کریستین هریلا می گوید: «به هر حال نیرمال این مجوز را دریافت کرده و چرا نباید با من رفتاری مساوی داشته باشند».
حتی اگر کریستین به تیم هایی بپیوندد که در تلاش برای باز کردن مسیر تجاری از سمت جنوب جنوب غربی چوآیو هستند، همچنان قله شیشاپانگما باقی می ماند. زمان نشان خواهد داد که آیا او می تواند مابقی قله های هشت هزار متری را با همین سرعت شش قله اول صعود کند یا خیر؟ آیا او فکر می کند که همه چیز نظیر بهار امسال به خوبی پیش خواهد رفت؟ کریستین هریلا می گوید: «بله من مطمئن هستم که آن را انجام خواهم داد، اگرچه می دانم که به لحاظ شرایط جوی نیز باید خوش شانس باشیم اما در واقع چندان به آن فکر نمی کنم. من در یک زمانبندی معین قله ای را صعود کرده ام و به همین ترتیب سایر قله ها را هم صعود خواهم کرد».
منبع: اکسپلورر وب
ترجمه: پریسا حسین زاده
