تاریخچه هشتگ و استراتژی هشتگ

علامت # در میان انگلیسی زبان ها، یک علامت جدید نیست. این علامت که Number Sign نامیده می شد و می شود، خصوصاً در میان آمریکایی ها، به عنوان جایگزین «عدد» به کار می رود. به عنوان مثال نفر اول را با #1 نشان می دهند و می خوانند: Number One

این علامت راه خود را به داخل صفحه کلید تلفن ها هم باز کرد و در آنجا معمولاً Hash خوانده می شد (خصوصاً برای کسانی که خارج از آمریکا بودند و این علامت را علامت اعداد نمی دانستند). حتی به کلیدی که این علامت روی آن ترسیم شده بود، Hash Key می گفتند.

حدود سی سال پیش بود که دنیس ریچی خالق زبان برنامه نویسی C، تصمیم گرفت برای جداکردن کلمات کلیدی و مهم برنامه نویسی از سایر کلمات و عباراتی که در داخل کد برنامه می آمد، از علامت # استفاده کند. این علامت را در آن زمان Number Sign یا علامت عدد می گفتند. بنابراین برای برنامه نویسان مواردی مانند اینها به چشم آشنا شد: include#

شاید همان مدل فکر کردن بود که زمانی که در IRC به عنوان یکی از اولین نرم افزارهای چت کردن گروهی جهان، عنوان هر چت روم، با علامت # مشخص می شد و به این شیوه عنوان چت روم از تمام کلمات و جملات دیگری که در آن صفحه دیده می شد متمایز می گشت (آن زمان هنوز صفحه نمایش منوکروم یا تک رنگ بود و ایجاد تمایز جز با این علامت ها معنا نداشت).

در سال 2007 یکی از کاربران توئیتر، تصمیم گرفت با استفاده از هشتگ، همان فضا را شبیه سازی کند. به عبارت دیگر، با استفاده از هشتگ، به تعریف موضوع و طبقه بندی مطالب بپردازد.

بر اساس توضیح ویکی پدیا، هشتگ در توییتر، به صورت جدی در جهان توسط ایرانی ها در سالهای 2009 و 2010 جهانی و فراگیر شد. در فرهنگ نگارش در شبکه های اجتماعی، از هشتگ می توان قبل از جمله، در میانه ی جمله و یا پس از جمله، به صورت چسبیده به یک کلمه استفاده کرد. هشتگ را نمی توان برای بیش از یک کلمه به کار برد. به خاطر همین در زبان انگلیسی اگر بخواهند برای یک جمله هشتگ بسازند، همه کلمات را به هم وصل می کنند. مانند: freeiraniansoldiers# که توسط ایرانی ها در دوران گروگان گیری مرزبانان رواج یافته بود. در فارسی هم معمولاً از علامت Underline یا شیفت و منها، برای به هم وصل کردن کلمات استفاده می شود.

استفاده از هشتگ باعث می شود که مطالب تولید شده توسط کاربران، در جستجوها ساده تر یافته شود. به همین دلیل یکی از رفتارهای افراطی که اخیراً در شبکه های اجتماعی رواج یافته استفاده گسترده از هشتگ است.

در توییتر به عنوان یک فرهنگ حرفه ای، تقریباً جا افتاده است که برای هر توییت، یک هشتگ به کار رود. هشتگ دوم زمانی معنا پیدا می کند که بخواهیم موقعیت جغرافیایی را به توئیت خود اضافه کنیم. استفاده از سه هشتگ، کاملاً به عنوان یک سقف مطرح می شود.

از میان شبکه های اجتماعی، ماجرای هشتگ در اینستاگرام کمی متفاوت است. در اینستاگرام کاربران، گاهی هشتگ ها را نه برای تعریف موضوع و فهرست بندی، بلکه برای بیان احساسات، شوخی کردن یا کارهای مشابه به کارمی برند. بعید نیست که کسی، عکس یک نامه نامناسب یا پر از غلط املایی را در اینستاگرام بگذارد و زیر آن از افتضاح# استفاده کند! در این حالت منظور کاربر، این نیست که این نامه در گروه افتضاح طبقه بندی شود! بلکه تاکید بر حال و هوای کاربر هنگام مشاهده نامه است.

هشتگ ابزار خوبی برای اعتراض به شرکت ها و سازمانهای بزرگ هم بوده است. سازمانهایی که مشتری به خودی خود، رسانه ای برای اعتراض به آنها ندارد. به این نوع از هشتگ، بشتگ Bashtag گفته می شود. مک دونالد، زمانی در شبکه های اجتماعی خواسته بود که مردم، با هشتگ McDStories# خاطرات خوب خود را از مک دونالد تعریف کنند. این کمپین فقط دو ساعت بعد از اجرا کنسل شد. چون هشتگ به بشتگ تبدیل شده بود و مردم همه ی اعتراضات خود را از این طریق اعلام می کردند!

به نظر می آید که هشتگ برای نسل جدید جوانان که نخستین گفتگوهای اجتماعی مهم خود را به جای دنیای حقیقی در شبکه های مجازی آغاز کرده اند، معنایی بسیار عمیق تر و وسیع تر دارد. علاوه بر لایک کردن که این روزها در میان جوانان در بسیاری از نقاط جهان توسط دست هم به عنوان نشانه بصری مورد استفاده قرار می گیرد، علامت هشتگ هم تازگی ها در دیدارها و گفتگوهای جوانان، به صورت بصری نمایش داده می شود.

در نقاط مختلف جهان، نسل جدید فرزندان شبکه های اجتماعی، دقیقاً زمانی که می خواستند روی اینستاگرام و توئیتر و فیسبوک، پس از نقل یک خبر بنویسند: فاجعه# حالا در گفتگوی خود پس از شنیدن یک خبر فاجعه آمیز، دستان خود را به چنین شکلی نشان می دهند و فقط می گویند: فاجعه!

به نظر می رسد که این هجوم شدید هشتگ ها به زندگی انسانها، برای خیلی ها چندان خوشایند نیست. حتی «وایرد» در مقاله ای، پس از بیان توضیحات مختلف در این زمینه، از خوانندگان می خواهد که اظهارنظر کنند. همانطور که متن مقاله هم چندان مثبت نیست، نظرات خوانندگان هم چندان مثبت نیست. گاردین هم به شکل دیگری به این بحث پرداخته است.

متمم نمی خواهد در مقابل این نوع رویدادها موضع مثبت یا منفی داشته باشد. اما به هر حال، یک نکته انکارناپذیر در این بحث ها وجود دارد. خوب یا بد، شبکه های اجتماعی، به صورت جدی پا را از قلمرو اولیه خود فراتر گذاشته اند….

منبع: آفتاب