چگونه کیس مناسب ازدواج پیدا کنیم؟

خودآموز این مطلب را به شما تقدیم می کنیم که اختصاص دارد به نحوه آشنایی زوج ها قبل از ازدواج.

مراسم رونمایی
نسل های قبل از ما نحوه آشنایی شان به این شکل بود که به آقای داماد می گفتند: «آقا داماد! عروس خانم» و به عروس هم می گفتند: «عروس خانم! آقا داماد» و این لحظه ای بود که عاقد خطبه عقد را جاری کرده بود و دیگر حق انتخابی وجود نداشت. به محض اینکه عروس از گل چیدن برمی گشت و بله را می گفت، از تازه عروس و تازه داماد پرده برداری یعنی رونمایی می کردند.

چه بسا ممکن بود اشتباهی هم پیش بیاید و بزرگ ترها که بانی مراسم بودند تصورشان این بوده که طرف شان عروس است و با خودشان داماد به مراسم عروسی بردند ولی بعدا فهمیدند که آن طرفی ها هم فامیل داماد هستند و عروسی بلافاصله بعد از جاری شدن خطبه عقد، به هم می خورد.

حمام و بنگاه عروس یابی
آن موقع مادربزرگ ها در حمام عمومی برای پسرهای دم بخت، عروس انتخاب می کردند یا دخترعموها و پسرعموها با هم ازدواج می کردند. مثل الان نبود که مراسم خواستگاری را بیشتر برای آشنایی خانواده ها با هم برگزار کنند. قدیم ها چون دختر غیر از حمام عمومی و مدرسه حق نداشت از خانه بیرون بیاید، می گفتند: «مادر را ببین، دختر را بپسند». یک چیزی توی مایه های پاس های رونالدینیویی و شیث رضایی بود که یک طرف را نگاه می کردند و به یک طرف دیگر پاس می دادند.

عکس بده، داماد تحویل بگیر
خود همین جنابعالی با یک عکس 43 رفتم خواستگاری؛ یعنی یک عکس به ابعاد 43 را به ما نشان دادند، دو روز بعد دیدیم گل دست مان است و داریم زنگ خانه پدری طرف را می زنیم که برویم داخل بلکه به غلامی قبول مان کنند؛ یعنی هر دو طرف در عمل انجام شده قرار می گرفتند و دیگر مثل سیستم علی اصغری فوتبال نبود که بشود زد زیرش و اگر زیرش می زدیم باید هزینه عمل انجام شده را به بیمارستان پرداخت می کردیم.

مردم چه می گویند؟
وقتی رفتیم داخل، تنها ایرادی که به نظرمان رسید این بود که قد عروس خانم از داماد بلندتر است و عروس اگر رژیم نگیرد و قدش را کوتاه نکند، نباید این ازدواج سر بگیرد وگرنه مردم چه می گویند؟ به نظر، بهانه قابل قبول و محکمه پسندی می آمد اما پدرزن آینده دست مان را خوانده بود و بلافاصله به اهالی خانه سفارش داد که متر را بیاورند. وقتی متر را آوردند و عروس از دمپایی پاشنه بلندی که به پا کرده بود، پیاده شد، فهمیدیم که دلیل موجهی نبوده و قد داماد بلندتر است.

دردسر پدرزن دنیادیده
پدرزن آینده، آدم دنیادیده ای بود. البته آن موقع من هم آدم دنیادیده ای بودم و دست کم سه، چهار بار فیلم «دنیا» را دیده بودم اما این فرق می کرد. پدرزن ما نمی دانیم کجای دنیا دیده بود که می گفت هرگونه رفت وآمد و آشنایی پیش از ازدواج ممنوع است. نامبرده (البته نامش را که نبردیم، منظور همان «لقب برده» است) تاکید داشت اگر برنامه بیرون روی دارید و می خواهید جایی بروید باید با هماهنگی باشد و در معیت نماینده تام الاختیار ایشان.

در دوران نامزدی فقط دو بار بیرون رفتیم که دفعه اول 1+5 نماینده از طرف خانواده همسر آینده ما را در قالب هیاتی همراهی کردند. مقصد آن بیرون روی هم موزه دارآباد بود که بیشتر از آنکه یک قرار عاشقانه دو نفری باشد تبدیل شد به یک گردش علمی دسته جمعی مدرسه ای. در آن قرار مدرسه ای تنها کاری که نمی شد انجام داد آشنایی با دختری بود که قرار بود با هم ازدواج کنیم. آن قدر آدم را می پاییدند که جرأت نمی کردم تو روی همسر آینده نگاه کنم؛ یعنی دفعه بعد اگر در خیابان یا در یک مهمانی او را می دیدم نمی شناختمش، چون اصلا فرصت نشده بود نگاهش کنم.

قرار دوم را اول بگذار
قرار دوم ما زمانی بود که همه چیز قطعی شده بود و فردایش وقت قبلی گرفته بودیم برای محضر. بهانه این قرار هم این بود که برویم بگردیم دنبال تالار عروسی. در تالاری در خیابان بهار تصمیم گرفتیم غذای سالن را هم امتحان کنیم. دو پرس چلوکباب سفارش دادم. غذا را که آوردند دیدم همسر مهربان آینده بغض کرده که «مگه نمی دونی من چلوکباب دوست ندارم؟» خب، وقتی پدر عروس اجازه نمی دهد زوج و زوجه با هم آشنا شوند، نتیجه اش همین می شود. من باید کف دستم را بو می کردم که دخترخانم چلوکباب دوست ندارد؟ اصلا مگر داریم؟ کباب کوبیده را می شود دوست نداشت؟ کسی که کباب کوبیده دوست ندارد آیا به درد زندگی می خورد؟ اینها سوالاتی بود که همان لحظه در ذهنم شکل گرفت اما بلافاصله برای آنکه موضوع کش نیاید، صورت مسئله را در ذهنم پاک کردم.

چیز خنده داری هست، بگویید بخندیم
به خانواده ها توصیه می کنم اگر چیزی هست که داماد درباره عروس باید بداند یا برعکس (برعکس به معنی نباید بداند نیست؛ یعنی چیزهایی که عروس درباره داماد باید بداند) به طرف بگویند. بعدا اگر خودش بفهمد شر می شود حتی اگر چیز خنده داری هم هست بگویید طرف مقابل هم بخندد؛ مثلا عکس روی شناسنامه را حتما به همسر آینده نشان بدهید که هم بخندد و دلش باز شود، هم فکر نکند چیز خاصی را از او پنهان کرده اید. چیزی را از هم پنهان نکنید تا «هم» نیز چیزی را از شما پنهان نکند.

اعتراف به خیانت خفیف
همین جا باید یک اعتراف هم بکنم. اصلا نمی دانم چرا هر بار با نوشتن این مطالب یک ندای درونی به من می گوید «اعتراف تو دلم فراوونه، کجا بریزم» بعد جواب می دهم «همین جا، همین جا». اعتراف می کنم که در تمام این سال ها به همسرم دروغ گفتم. همیشه به او می گفتم که خواننده محبوبم مدوناست، اما طرفدار «کایلی مینوگ» بودم. همین می شد که مدونا توی خانه ممنوع بود اما همسر جان روی مینوگ حساسیتی نداشت و با خیال راحت می شد به موسیقی او گوش کرد.

بیخودی راه دور نرویم
پدر همسر جان حق داشت. از آن سال به بعد خیلی ها را دیدم که یک مدت با هم نامزد بودند و معامله شان نشد و نامزدی را به هم زدند. خیلی ها هم نامزد بودند آنها را رد صلاحیت کرد که البته این موضوع ربطی به بحث ما ندارد اما نامزدی ریسک بالایی دارد. احتمالش خیلی زیاد است که یک نامزدی به هم بخورد. اصلا چرا راه دور برویم و بیخودی بنزین بسوزانیم؟

همین همسایه دوران بچگی خود ما، سه سال با یکی از دخترعمه هایش نامزد بود و روی دختر مردم اسم گذاشته بود (اسمش را گذاشته بود عمه قزی، دور کلاش قرمزی)، آخرش سر جهیزیه با هم به هم زدند. اصلا نامزدی هرچه کوتاه تر باشد، اول زندگی شیرین تر می شود و طرفین چیزهای بیشتری از همدیگر کشف و خنثی (!) می کنند.

خوشگذرانی در قرار آزمایشگاه
خلاصه، داشتم می گفتم. قرار اول و دوم را که گفتم، اما قرار سوم ما توی آرایشگاه بود؛ یعنی نزدیک عصر شب عروسی رفتم آرایشگاه دنبال عروس. سخت گیری های آقای پدرزن باعث شده بود ما که دو ماه قبل از عروسی عقد کرده بودیم، فقط دو بار موفق به دیدن همدیگر شویم. چرا چرا، یک بار هم رفتیم آزمایش که چون برادرزن آینده همراه مان بود، تا یکی، دو ساعت از ترس و استرس «آزمایش بند» شده بودم. آن محدودیت های شدید و دست وپاگیر در دوران نامزدی باعث شد تا بعد از ازدواج از لج بقیه هی با هم قرار بگذاریم و به پدر همسرجان هم نگوییم که کی داریم می ریم کجا!

نویسنده: محمدرضا نصیری