این قله در امتداد غربی یخچال بالتارو و در بین دو قله K2 و گاشربروم I7 قرار دارد. از روی ارتفاعات این قله نمای زیبایی از قله K2 به آسانی قابل مشاهده است. برودپیک دارای سه قله مجزا است قله اصلی 8051 متر، قله مرکزی 8016 متر و قله شمالی 7550 متر. برودپیک فقط 8 کیلومتر با قلهٔ مشهور K2 فاصله دارد.
این قله به عنوان یکی از قلل هشت هزار متری آسان شناخته شده است هر چند که از لحاظ فنی سخت نمی‌باشد اما به هر حال نمی‌توان آن را به راحتی پشت سر گذاشت چرا که مسیر آن، از میان قلمروی بهمن‌های دائمی می‌باشد. کمپ پایگاهی در ارتفاع 5000 متر قرار دارد و کمپ‌های میانی در حدود ارتفاع 6200 متر، 6800 متر و 7300 متر واقع شده‌اند. صعود این قله به شرایط جوی وابسته می‌باشد به طوری که گاهی اوقات می‌توان صعود آن را در طول شش هفته به انجام رسانید. در حالیکه در مواردی دیگر حتی ممکن است صعود آن به نه هفته نیز کشیده شود.
علت نامگذاری: نام محلی برودپیک، فایچال کانگری (به انگلیسی: Faichan Kangri) است اما نام اصلی آن اساسا با عنوان K3 نامگذاری شده بود، چرا که سومین کوه اندازه‌گیری شده در رشته کوه های قراقروم پس از قله مشهور K2 بود اما بعدها زمانی که جزئیات و مشخصات این قله به طور دقیق‌تری بررسی گردید متوجه شدند که وسعت قله آن به بیش از یک مایل می‌رسد، و بنابراین به نام “برود پیک” یا همان “قله پهناور” نامگذاری گردید. این قله همچنین به نام بریتورن سه راسی بسیار بزرگ بالتارو نیز خوانده می‌شود.
تاریخچه صعود
در سال 1954 دکتر کارل م. هرلیک کوفر از آلمان غربی سعی کرد این قله را صعود کند. با این وجود هدف اصلی او صعود به قله گاشربروم یک بود. و نیز گفته شده است که او هر چه تلاش کرد تا بتواند باربرها را متقاعد کرده تا بارهایش را تا کنکوردیا و بالای یخچال بالتارو ببرند، موفق نشد. از این رو گروه خود بارها را حمل کردند و تلاش کردند تا از جبهه جنوب غربی به یخچال برود پایینی برسند. اما با این حال این روش با موفقیت مواجه نشد چرا که توفان و دمای بسیار پایین مانع از آن می‌شد.
در سال 1957 یک گروه کوهنوردی اتریشی به قصد صعود قله برودپیک به کشور پاکستان سفر کردند. راهنمای این گروه ماکروز اسکموک بود از دیگر اعضای مهم این تیم کوهنورد فریتز وینتراستلر، کورت دیمبرگر، یک کوهنورد اتریشی، یک عکاس و نیز یک کوهنورد معروف و هرمان بول (که به عنوان یکی از بهترین کوهنوردان اتریشی بعد از جنگ شناخته شده است) بودند. این صعود منجر به شناسایی یک ستیغ بر روی جهبه غربی کوه گردید. بنابراین آنان یک دهلیز برفی را صعود کردند و در ارتفاع 5791 متر اردو زدند.
آنها در حین صعود بهترین استفاده از طناب را کردند که این طنابها توسط گروه اکتشافی آلمانی در سال 1954 ثابت گذاری شده بود. در تاریخ بیست و نهم می‌ماه، همه اعضای این گروه کوهنوردی کمپ 3 را به قصد حمله به قله ترک کردند اما یک طوفان آنان را مجبور ساخت تا به پایگاه برگردند. سرانجام در تاریخ نهم ژوئن سال 1957 مارکوز اسکموک، فریتز وینتراستلر، کورت دیمبرگر و هرمن بوهل موفق شدند این قله را بدون استفاده از اکسیژن و باربرهای ارتفاع بالا صعود کنند. بعد از صعود به این قله بود که اسکموک و وینتراستلر یک قله بدون نام را نیز با ارتفاع 7360 متر صعود کردند. در عرض ده ساعت آنان ده مایل از گادوین ـ آستن و یخچال‌های ساوایا عبور کردند، و یک دامنه برفی را توسط اسکی تا کمپ در ارتفاع 6096 متر بالا رفتند. در تاریخ 19 ژوئن آنان در عرض دوازده ساعت بقیه قله را صعود نمودند بر روی جبهه جنوب غربی قله، ابتدا با یک برف سخت و سپس در برف پودری عمیق به راه خود ادامه دادند. آنان دقیقا 25 ساعت بعد از عزیمتشان به کمپ پایگاهی بازگشتند.
نام قله دیگر در رشته‌کوه برود، برودپیک میانی یا مرکزی است در بعضی نقشه‌ها ارتفاع آن 8016 متر مشخص شده است. در حالیکه در نقشه‌های دیگر ارتفاع آن را 8000 متر ذکر کرده‌اند گفته شده‌است که این قله در سال 1975 یک بار صعود شده‌است اما به هر حال در سال 1976 یک گروه کوهنوردی اکتشافی فرانسوی به رهبری یان نیک سیگنور تلاش کردند تا این قله را به روش آلپی در امتداد برود پیک اصلی صعود کنند. این گروه چهار نفره نخستین مسیر صعود کنندگان اتریشی را دنبال کرده و همگی برای صعود به آن تلاش کردند اما با این حال فقط توانستند تا ارتفاع 7925 متر بالا روند. و در نهایت این گروه کوهنوردی به دلیل شرایط جوی نامناسب مجبور شدند تا به پایین برگردند. یک کوهنورد کوهنوردی اسپانیایی شش نفره قله برود پیک مرکزی را در سال 1987 صعود کردند که رهبر این گروه جوزف استراچ بود.
سومین قله در سلسله جبال برود، برودپیک شمالی است در این مورد نیز بعضی نقشه‌ها ارتفاع آن را 7538 متر نشان داده‌اند، در حالیکه در منابع و نقشه‌های دیگر ارتفاع آن 7550 متر ذکر شده‌است. یک گروه کوهنوردی ایتالیایی که توسط رِناتو کاساروتو راهنمایی می‌شدند، تلاش کردند تا آن را در سال 1982 صعود کنند، اما این کوشش با عدم موفقیت مواجه شد. این گروه ارتفاع این قله را 7600 متر ذکر می‌کنند. اما سرانجام کاساروتو موفق شد که این قله را در سال 1983 صعود کند.
از زمان نخستین صعود به این قله در سال 1975 تا اوت 2003, برودپیک 255 بار صعود شده است. که تعداد 17 نفر در این مسیر جان خود را از دست داده‌اند. بنابراین میزان مرگ و میر در حدود 7 درصد محاسبه شده است که می‌توان این مقدار را با میزان مرگ و میر قله اورست که 9 درصد می‌باشد، مقایسه نمود. به هر حال این قله یکی از ساده‌ترین قلل 8000 متری می‌باشد، اما ریسک ریزش بهمن را نمی‌توان نادیده گرفت.
مسیرها: نخستین صعود قله اصلی برودپیک در سال 1957 از سوی تیمی از کوه نوردان اتریشی به سرپرستی مارکوس شامو و همراهی کوه نورد برجسته هرمان بول صورت گرفت.
مسیر ایران: در تاریخ 22 تیر 92 سه کوهنورد ایرانی به نام‌های پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی مسیر جدیدی در رخ جنوب غربی برودپیک به نام مسیر ایران گشایش کردند و پرچم ایران را بر روی ارتفاع 8051 متری قله برودپیک به اهتزاز درآوردند. ولی در مسیر برگشت دچار سانحه شدند و در ارتفاع 7400 متری گم شدند.
صعودها: عظیم قیچی ساز کوهنورد ایرانی در سال 1387 به این قله صعود کرد. پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی سه کوهنورد ایرانی در سال 1392 به این قله صعود کردند و مسیر جدیدی به نام مسیر ایران را گشودند.
گم شدن کوهنوردان ایرانی: 3 کوهنورد ایرانی به نام های پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی 27 تیر 1392 بعد از صعود به قله برودپیک هنگام بازگشت مسیر را گم کرده و ناپدید شدند. به گزارش سایت تخصصی BMC در بارهٔ این صعود آمده: سه کوهنوردجوان ایرانی در راه عبور از مسیر جدید گـُردهٔ سنگی و یخی مسیر را کاملا از روی آن پشت سر گذاشتند، یک پلهٔ سنگی سست و ناپایدار به ارتفاع 30 متر و شیب یخی 75 درجه را صعود کردند و در این صعود 1600 متر طناب ثابت نصب کردند. آن ها برای رسیدن به قله مجبور به شب مانی در ارتفاع بالای 7000 شدند که به جرات می توان ادعا کرد شگفتی کار این جوانان در صعود به برودپیک بود. کوهنوردان ایرانی در سه ارتفاع 7350، 7450 و نزدیک 8000 متر شب را به روز رساندند. آخرین تماس از گروه کوهنوردی در تاریخ 29 تیر ساعت 19:30 به وقت محلی برقرار شد. آیدین بزرگی در این تماس اعلام کرد که تغییر محل داده‌اند و ارتفاع آن ها 3500 متر است. امری که با توجه به محل اولیه گم شدن کوهنوردان محال به نظر می رسید. در تاریخ 30 تیر هلیکوپتر در نزدیکی منطقه گم شدن کوهنوردان پرواز و عکس برداری کرد. در بررسی عکس‌های به دست آمده از پرواز دو نقطه مشکوک تعیین شد، ولی نتیجه‌ای در بر نداشت.
در تاریخ 31 تیر مختصات کوهنوردان از طریق دستگاه جی پی اس ماهواره‌ای آن ها به دست آمد. ولی با توجه به بدی آب هوای منطقه پرواز انجام نشد. توماس لامل، کوهنورد آلمانی و مسئول امداد کوهستان در تاریخ 1 مرداد 1392 اعلام کرد که به عقیده او کوهنوردان ایرانی جان باخته‌اند. این در حالی بود که از روز 29 تیر، دیگر تماسی از طرف گروه با امدادگران برقرار نشده بود. او گفت آنها نمی‌توانند بعد از شش روز در این ارتفاع زنده باشند. تلاش برای بازگردادن اجساد کوهنوردان توسط گروه امداد در روز 1 مرداد انجام شد. این در حالی است که به دلیل بدی آب و هوا هلی کوپتر فقط توانست تا ارتفاع 6000 متری به طور عمودی پرواز کند و موفق به انجام گشت نشد. در روز 3 مرداد نشستی با حضور خانواده‌های آیدین بزرگی، مجتبی جراحی، پویا کیوان و دست اندرکاران برنامهٔ برودپیک، هیات مدیرهٔ باشگاه آرش و گروهی از کارشناسان برگزار شد که در آن پس از گفتگو دربارهٔ شرایط منطقه و نظرات کوه نوردان و راهنمایان حاضر در منطقه و دیگران، خانواده‌های کوهنوردان با پذیرش نظر کارشناسان، موافقت خود را با پایان یافتن عملیات جستجو اعلام کردند.
منابع: ویکی پدیا ، خبرگزاری ایسنا
درود و سپاس میثم جان. خداقوت. موفق باشید و به امید دیدار
چقد برای خونواده هاشون سخته مخصوصا اینکه چشم انتظار برگشت جووناشون باشن. خیلی متاثر شدم. خدا رحمتشون کنه. با این وقایعی که برای کوهنوردا میافته خونواده ها حق دارن که نگران کوهنوردا بشن و شاید هم از بعضی صعودها ممانعت کنن. ولی میثم جان من دعا میکنم که هر صعودی که در آینده داری به سلامتی به آغوش گرم خونواده برسی البته انشاله همه کوهنوردامون به سلامتی صعود کنن و برگردن. موفق باشین همتون
میثم عزیز سلام
بخاطر مطالبت جالبت ازت ممنونم. روحیاتت شبیه روحیات منه ولی فرقمون اینه که من زیاد نمی نویسم؛ تصمیم گرفتم از این به بعد گزارش کلیه صعودهامونو بنویسم. برات آرزوی موفقیت می کنم
سعید – ارومیه