رسم و رسومات لینک و کامنت در دنیای وبلاگ نویسی

هر جا که باشید وقتی قرار است با کس دیگری ارتباط برقرار کنید باید یک سری رسم و رسوم را رعایت کنید؛ حالا می‌خواهد در دنیای واقعی باشد یا دنیای مجازی.

تبادل لینک و کامنت گذاری از راه‌هایی است که معمولا وبلاگ نویسان تازه‌کار برای ارتباط برقرار کردن با دیگران انتخاب می‌کنند؛ بین وبلاگ‌ها می‌گردید و چند وبلاگ را که به نظرتان جالب‌تر است انتخاب می‌کنید. فرقی ندارد اول لینک شان کنید یا اول کامنت بگذارید. فقط یادتان باشد که باید به طور مرتب بهشان سر بزنید و مدام برایشان کامنت بگذارید. هر کس که باشد بالاخره کنجکاو می‌شود و برای یک بار هم که شده وبلاگ تان را باز می‌کند؛ اما باید حواس تان باشد که اسم و لینک تان را درست وارد کرده باشید. ولی این ابتدایی‌ترین کارکردی است که می‌توان برای کامنت و لینک در نظر گرفت.

در این که موضوع کامنت و کامنت‌گذاری نکته‌ی مهمی است که شکی ندارید؟ چه نویسنده‌ی وبلاگ باشید چه خواننده‌اش، سر و کارتان با کامنت افتاده است و فهمیده‌اید که اگر کامنت نباشد انگار یک جای کار می‌لنگد. کامنت در واقع عین سیم اتصالی است که مخاطب را به بلاگر وصل می‌کند. پس هم برای شمای بلاگر مهم است و هم برای شمای خواننده. هر چقدر هم سرتان به کار خودتان گرم باشد و با کسی کاری نداشته باشید، وقتی شروع کرده‌اید به وبلاگ‌نویسی، یعنی قرار است این نوشته‌ها را کسی غیر از خودتان هم بخواند. اصلا یکی از مهم‌ترین فرق‌های وبلاگ و دفترچه‌ی یادداشت، ‌همین است که وبلاگ مخاطب دارد. حالا یا این مخاطب، مخاطب عام است و هر کسی دلش خواست می‌تواند توی نوشته‌هایتان سرک بکشد، یا اینکه مخاطبی است که خودتان بهش اجازه‌ی ورود داده‌اید. مهم این است که مخاطب دارد، و مهم‌تر اینکه هر مخاطبی حق اظهارنظر دارد؛ حتی اگر مخالف باشد.

فکرش را بکنید یک نفر بایستد روبروی تان و از هر دری حرف بزند. هی حرف بزند، هی حرف بزند، هی حرف بزند … گاهی با حرف‌هایش موافق باشید و گاهی مخالف؛ گاهی حرف‌هایش خوشحالتان کند و گاهی ناراحت؛ گاهی درست باشد و گاهی غلط و شما نتوانید هیچ چیزی بگویید. سخت است. من که در این شرایط احساس خفگی می‌کنم! اصلا حس مخاطب را هم که کنار بگذاریم،‌ وقتی توی وبلاگ تان چیزی می‌‌نویسید، دلتان می‌خواهد کسی باشد که بخواندش. شاید یکی از بهترین راه‌ها برای اینکه بفهمید مطلب تان خوانده شده یا نه، دیدن صفحه‌ی نظرات مطالب تان است.

فرض کنید یک سال تمام، به طور مرتب بنویسید و حتی یک کامنت هم نداشته باشید. خب کم‌کم انگیزه‌تان از بین می‌رود. اگر قرار باشد بنویسید و فقط خودتان بخوانید، نوشتن توی وبلاگ و دفترچه‌ی یادداشت چه فرقی می‌کند؟ لینک‌دادن هم گرچه شاید به اهمیت کامنت نباشد، اما اگر با دقت و به روز باشد، می‌تواند اطلاعات خوب و جالبی به مخاطب بدهد. حتی می‌تواند مکمل نوشته‌های وبلاگ باشد.

نویسنده: آزاده رهجو

پست هم موضوع: بررسی کامنت های وبلاگ ها و محتوای آنها