وقتی سخنی از کوه به میان می آید، چه چیزی در ذهن تان نقش می بندد؟
طرح و اجرای یک صعود ناب؟ برنامه موفقی که داشتید؟ انبوهی از برف؟ یک دیواره عظیم سنگی؟ شخصیت های بزرگ کوهنوردی؟ و یا …
شاید هم کلمه کوهنوردی را این طور معنی می کنید و می گویید «کوهنوردی عملی است آگاهانه با وسایل و تجهیزات خاص خودش برای دسترسی به سختی ها و موانع جهت رسیدن به قله» و یا تعاریف دیگر.
همه می دانیم که بین “کوهستان و کوهنورد” یا “دیواره و سنگنورد” و یا “یخ و یخنورد” و … جدایی نیست، اما چه چیزی اینها را به هم پیوند می دهد؟ آیا تلاش سنگنورد، به خاطر ارضای نیازهای اوست؟ آیا علت تلاش یخنورد، دستیابی به دانسته های بیشتر و حس ماجراجویی است؟
شاید هم در ذهن شما جواب این باشد “کوهنورد فنی شخصی است که برای ارضای حس ناخودآگاه اش دست به سعی و تلاش برای صعود به دیواره ها سنگی و یخی از مسیرهای بسیار سخت می زند.” حال شما می توانید این حس ناخودآگاه را حماقت، بلندپروازی، دیوانگی و یا دیگر مضامین بگویید.
همه این جوابها درست است.
شاید هم مهمترین لذت در کوهستان بودن است، زندگی و بودن در کوهستان در سخت ترین شرایط و در کنار کسانی که دوست شما هستند بسیار لذت بخش است. کوهنورد ذاتا دارای پشتکار است و نیازهای بی شماری دارد، عشق رفتن به کوهستان همیشه در وجودش شعله ور است.
اما اینها خودشان سرچشمه نیستند، سرچشمه اصلی، فطرت پاک، خود انسان است یعنی همان چیزی که می تواند در لبخند یک سنگنورد موفق و در فریاد فتح یک یخنورد و در شادی یک کوهنورد آگاه و در اشک شوق کسانی که در اوج قله برای فتح شان و به یاد دوستان شان می ریزند و در مسیر حقیقی کوه و کوهستان گام بر می دارند، دید.
یعنی در اشک ها و فریادها و لبخندهایی که به دور از هر گونه ریا، ناپاکی و ناآگاهی است، مهمتر از همه آنکه چون آب این سرچشمه زلال است و شفاف، در آن می توان همه چیز را دید، به همین دلیل در مسیر پویندگان این راه هرگز شکست راهی ندارد، پس چه زیباست دنیای سنگ و یخ و چه انسان ی والایی هستند روندگان و صعودکنندگان حقیقی دیواره ها سنگی و یخی.
نویسنده: محمد جدیری عباسی
