برادران امیدوار؛ جهانگردی و تحقق رؤیای کودکی

برادران امیدوار فقط مسافرانی نبودند که سواری شان را آتش کنند و جهان را زیر پا بگذارند. بلکه سعی کردند پیوست فرهنگی و هنری کارشان را جدی بگیرند.

قصهٔ برادران امیدوار یادآور سال های طولانی شب های زمستانی بچه هاست؛ وقتی از لای پرده به آسمان نگاه می کنند و به این فکر می کنند که آیا ممکن است به ناشناخته ها سفر کنند؟ شبی با همین حال و هوا در بین آدم خوران آفریقایی، بومی های آمازون، چشم باریک های اسکیمو باشند و با سورتمه این طرف آن طرف بروند؟

عیسی و عبدالله امیدوار این فکرهای دور و دراز سال های بچگی ما را برآورده کردند؛ ده سال تمام دنیا را در مسیری تکرارنشدنی پیمودند؛ هم خودشان لذت بردند و هم سعی کردند ما را در این لذت سهیم کنند. این میزان از شجاعت هنوز هم نایاب است؛ هنوز گذشتن از اقیانوس ها و سفر با موتورسیکلت نشدنی به نظر می رسد. آن ها توانستند قطب شمال را به قطب جنوب وصل کنند. روی محیط استرالیا و آفریقا حرکت کنند. اروپا را گز کنند، حاجی شوند، بر تبت قدم بزنند، فیلم بسازند، عکس بگیرند، موسیقی غریب ملل دورافتاده را ثبت کنند و سپس نامی بیابند؛ عبدالله امیدوار پایه گذار رونق سینما در شیلی شد؛ کشوری که دیروز در آن درگذشت. او را آلفرودی سینما پارادیزوی شیلی دانسته اند. (آلفرودو همان آپارتچی فیلم مشهور جوزپه تورناتوره است.)

مسیر حرکت برادران امیدوار

برادران امیدوار وقتی سفرشان را شروع کردند که جهان داشت چهارنعل مدرن می شد. چاه های نفت یکی یکی کشف می شد، دنیای صنعتی بعد از جنگ داشت خودش را شکوفا می کرد. طرح مارشال روی میز دولت ها بود؛ ستیزه جویانی چون ژاپن و آلمان راه تسلیم را برگزیدند. این درست وقتی بود که این دو جهانگرد باهوش به دل ناشناخته ها سفر کردند و چیزهایی را دیدند و ثبت کردند که به یقین دیگر در جهان ما مرئی نخواهد بود. چون جاده ها از وسط جنگل ها رد خواهد شد، معادن الماس جدی تر کاویده خواهد شد و شانس دیدن زندگی های سرشار از شگفتی از بین خواهد رفت.

در کتاب سفرنامه برادران امیدوار دست مان می آید: معلوم نیست هر چه تکنولوژی پیشرفته تر باشد شادکامی هم بیشتر است. معلوم نیست امکانات بیشتر یعنی آرامش بیشتر! بیشتر از آنکه بخواهند داوری کنند، ما را در راه شان شریک کردند؛ سعی کردند به ما بگویند چه دیده اند. حرکت آن ها دل هایی را تکان داد. مثلا کار آن ها در تأسیس یک جشنواره فیلم اثر گذاشت: the advanture travel film festival: جشنواره فیلم سفر ماجراجویی؛ این را لویس پریس می گوید که بانی این جشنواره است.

کتاب خانم پریس که از «ایران واقعی» می گوید

او می گوید: At a moment in history when many Iranians want to end their country’s isolation, it seems appropriate to watch these two intrepid explorers embark on a journey that became a marathon celebration of how humanity can defeat its tendency towards fear of outsiders and foreigners. می خواهد بگوید: اگر ایرانی ها بخواهند به انزوای کشورشان پایان بدهند، این دو برادر الگوهای مناسبی هستند. البته درستش این بود که می گفت ما با معرفی برادران امیدوار می توانیم نشان بدهیم که در شناخت جهان ترسی نداریم و در برخورد با عالم مهربانیم؛ آن کشوری که برای باقی کشورهای تهدیدآفرین است نامش ایران نیست.

این خانم جهانگرد به تأسی از برداران امیدوار سفر با موتورسیکلت را امتحان کرد. او از ایران هم گذشت و گفت با این سفر نظرش درباره ایران تغییر کرد. بعد از ترور سردار سلیمانی توییت نوشت: تهدید حمله به نقاط فرهنگی ایران که توسط ترامپ مطرح شد وحشتناک است. او سه هزار مایل در ایران موتورسواری کرد؛ هنوز هم توی صفحه اش می نویسد دلتنگ ایران است.

خانم لویس پریس که به پیروی از برادران امیدوار به جاده زد

برادران امیدوار فقط مسافرانی نبودند که سواری شان را آتش کنند و جهان را زیر پا بگذارند. بلکه سعی کردند پیوست فرهنگی و هنری کارشان را جدی بگیرند. یکی شان نماد سینمای شیلی شد و دیگری در ایران در کاخ سعدآباد موزه برادران امیدوار را بنا کرد. در این موزه از جمجمه گوریل تا سر انسان را می توان دید: رهاوردهای شگفت انگیز یک سفر. این فقط یک موزه برای دیده عبرت بین نیست؛ ایده هایی شگفت انگیز برای آینده هم هست. به قول عیسی امیدوار: راه سفر را در پیش بگیرید.

نکته جالب و کمی تلخ: بازتاب درگذشت عبدالله امیدوار در بین کاربران شیلیایی قابل مقایسه با ایرانی ها نیست. آنها گفتند او نماد سینمای شیلی و چهره ای برجسته برای هنر این کشور بوده است. هنوز که دارم این کلمه ها را می نویسم آن ها مطالب تازه تری منتشر می کنند و می گویند آغوش عبدالله بردارانه به رویشان گشوده شده بود.

نویسنده: میثم امیری