روش سبکبار یا آلپی (به انگلیسی: Alpine style) در کوهنوردی به روشی گفته می شود که در آن کوهنورد فقط با اتکا به توانایی های خود به انجام صعود می پردازد، به طوری که تمام لوازم شخصی، غذا، چادر و غیره را با خود حمل می کند.
در نقطه مقابل روش محاصره ای قرار دارد که در آن تعدادی کمپ های از پیش برقرار شده وجود دارد که کوهنورد می تواند در موقع لزوم از آن ها استفاده کند. به علاوه در روش سبکبار از استفاده از طناب ثابت، اکسیژن کمکی، باربر ارتفاع یا گروه پشتیبانی امتناع می شود. برخلاف روش محاصره ای که در آن هم هوایی ضمن برپایی کمپ ها و نصب طناب ثابت انجام می گیرد، در این روش رفت و برگشت از مسیر انجام نشده و کوهنورد به یکباره برای صعود تا قله اقدام می کند. به همین دلیل مراحل هم هوایی باید قبل از صعود نهایی انجام شده باشد.
افزایش محبوبیت
بسیاری کوهنوردی به روش سبکبار را ناب ترین روش کوهنوردی می دانند که کوهنوردان باید از آن تبعیت کنند. این روش با صعود رینهولد مسنر و پیتر هابلر به قله گاشربروم 1 در سال 1975 معروف شد. اگرچه از سال ها قبل در بسیاری از صعودها این روش به کار گرفته می شد. از آن جمله می توان به تلاش مومری در نانگاپاربات اشاره کرد. هرمان بول (اولین کسی که پا بر قله نانگاپاربات گذاشت) تمایل داشت این روش را در قراقروم نیز اجرا کند. او و همنوردانش بعد از صعود موفق برودپیک با این روش قله اسکیل بروم را صعود کردند (مارکوس اشمیت و فریتز وینتراشتلر) و برای صعود چوگولیزا تلاش کردند (هرمان بول و کورت دیمبرگر).
امروزه اغلب کوهنوردان طراز اول با این روش به هیمالیانوردی می پردازند.
مزایای صعود آلپی
از مهم ترین مزایای روش آلپی صعود در کوهنوردی می توان به سپری کردن زمان کمتری در مسیر و در نتیجه کاهش خطراتی نظیر بهمن و طوفان اشاره کرد. در جایی که خطر ریزش بهمن یا سنگ وجود دارد این عامل می تواند بسیار تعیین کننده باشد. روش سبکبار معمولا ارزان تر و سریع تر است و مناسب کسانی است که از نظر مالی در مضیقه قرار دارند. دلیل ارزان تر بودن این است که از وسایل کمتری استفاده می شود، از کمک باربران ارتفاع استفاده نمی شود و در مجموع زمان کمتری در منطقه صرف می شود. این روش مناسب گروه های کوچک و سریع است برخلاف روش محاصره ای که در آن معمولا تعداد نفرات تیم بسیار زیاد است.
معایب صعود آلپی
از معایب روش سبکبار صعود در کوهنوردی می توان به نداشتن گروه پشتیبان و احتمال هم هوا نشدن به خاطر سپری کردن زمان کمتر در ارتفاعات بالا، اشاره کرد. همچنین به دلیل آنکه طناب ثابت یا کمپ های از قبل برپا شده وجود ندارد که در مواقع بحرانی بتوان از آن ها برای برگشت استفاده کرد. کوهنوردی که با این روش به صعود می پردازد باید از آمادگی بالایی برخوردار باشد. کوهنوردانی که با این روش صعود می کنند در صورتی که به هر دلیل نتوانند مسیر خود را ادامه دهند باید گزینه دیگری را برای بازگشت در نظر بگیرند مانند شب مانی اضطراری (احتمالا بدون وسایل مناسب)، فرود اضطراری (با به جا گذاشتن کارگاه و احتمالا وسایل فنی)، یا رفتن به مسیری دیگر از نقطه ای که در آن قرار دارند (احتمالا بدون داشتن اطلاعات کافی از مسیر بازگشت).
