در روزهای اخیر خبرهایی از گرامیداشت “روز توچال” در فضای مجازی به سرعت در حال انتشار است و دست اندر کاران موضوع سعی در برپایی و گرامیداشت این روز بر روی قله توچال هستند.
اما آیا برگزاری روز توچال و این نوع حرکت ها برای توچال و کوهنوردی مفید است یا خیر؟
13 تیر هر سال مصادف است با روز دماوند اما چرا باید روزی به اسم دماوند داشته باشیم و در این روز چه اتفاقی می افتد؟
دماوند از این جهت روزی در تقویم به خود اختصاص داده که بعنوان اصلی ترین نماد طبیعی سرزمین ایران و بلندترین کوه ایران مطرح می شود. حتی تلاش ها برای ثبت جهانی دماوند زیبا در میراث جهانی یونسکو نیز ادامه دارد. اما توچال کوهیست که تنها وجه تمایز آن نزدیکی به پایتخت است و حتی بلندترین کوه استان تهران نیز نیست. همینطور روز توچال نیز برخلاف روز دماوند، رسمی نیست و در هیچ تقویمی به ثبت نرسیده است.
در روز دماوند که در 13 تیر یا جمعه نزدیک به این تاریخ برگزار می شود مراسمی در شهر رینه اجرا می شود که در آن با حضور صدها و هزاران نفر از علاقه مندان به کوه دماوند در عرصه های مختلف به معرفی طبیعت، فرهنگ و تاریخ دماوند پرداخته می شود.
در این تاریخ اتفاق زیبایی رخ می دهد، در 13 تیر صدها نفر از علاقه مندان به کوه دماوند صعود “نمی کنند”، آنها در شهر رینه بر روی صندلی می نشینند و از دماوند صحبت می کنند.
این روزها همگان به این موضوع واقفند که حضور با تعداد بالا در هر اکوسیستمی با هر نوع رفتار و منشی منجر به تخریب و عدم تعادل در آن اکوسیستم می شود.
با تمام این اوصاف این روزها صحبت از حضور صدها نفری در کوه به شدت آسیب پذیری مثل توچال است. فرسایش خاک در توچال و گسترش پاکوب های مسیر در آن چنان زیاد است که شاید با کمتر کوهی در ایران بتوان مقایسه کرد.
از جهتی حال که روزی غیررسمی به نام توچال به وجود آمده احتمال این وجود دارد که سایر کوه ها و مناطق بکر استان های ما نیز “روز” پیدا کنند و در نتیجه برای گرامیداشت آن روز بخصوص، با هجوم گردشگران و کوهنوردان و در نتیجه تخریب های جبران ناپذیر در آنها مواجه شویم و این به ضرر طبیعت ایران و به ویژه اکوسیستم کوهستانی خواهد بود.
به امید روزی که مسئولانه سفر کنیم و آسیب هایی که به طبیعت وارد می کنیم را درک و از آن اجتناب کنیم.
کوه هایی مثل توچال و دماوند نزد ما به امانت هستند آنها را زیبا و سالم به همراه پوشش گیاهی و حیات وحشش به نسل های بعدی تحویل دهیم.
نویسنده: مسعود فرح بخش
با سلام. به نظر من نامگذاری روزی خاص بر روی کوهها به خودی خود مشکلی نیست و اتفاقا تبلیغی فرهنگی هست اگر فرهنگش رو داشته باشیم. ورزش کوهنوردی ورزش بدون مدال بدون کاپ حتی بدون تماشاچی بود که متاسفانه با وجود شبکه های مجازی تبدیل شده به ورزشی با تماشاچی و تشویق کننده. از همه بدتر اگر از کوهنوردی در این شبکه ها انتقادی بشه با برخورد شدید شخص نقد شده رو به رو خواهیم شد. اکثریت ما کوهنوردان تحمل نقد شدن و فرهنگ انتقاد پذیری رو نداریم. با توجه به مساِئل یاد شده و با توجه به مد شدن نامگذاری روزها بر روی کوه ها شاهد هجوم کوهنوردان و طبیعت گردان زیادی هستیم که جویای مطرح شدن در شبکه های مجازی و لایک بیشتر هستن در روز انتخاب شده به کوه مزبور خواهیم بود که در خوشبینانه ترین حالت اگر چیزی جز رد پا از خودشون بجا نزارن و چیزی جز عکس با خودشون نبرن پاکوبهای زیادی به کوه اضافه خواهد شد و شن اسکی های زیادی از بین خواهد رفت. پوشش گیاهی هم صدمات جبران ناپذیری رو متحمل خواهد شد. بنده با نامگذاری این مدلی مخالفم اگر مخالفتم ثمربخش باشه.