صعودهای سراسری کوهنوردی پدیده ای است که نظیر آن در هیچ کشور دیگری به جز ایران دیده نمی شود. هرچند ممکن است هدف برنامه ریزان و دست اندرکاران این گونه صعودها کمک به ورزش کوهنوردی باشد اما آنچه که از نتایج این گونه صعودها بطور ملموس و عینی دیده می شود دقیقا برعکس اهداف آن است.
در پایان هر صعود سراسری آنچه که بر جای می ماند عبارت است از:
1. تخریب گسترده محیط زیست به خصوص در اطراف کمپ ها.
2. آسیب زیاد به درختان، بوته ها و درختچه های مسیر صعود.
3. آلودگی محیطی مخصوصا در محلی که کمپ برپا می شود.
4. تولید زیاد زباله و پخش آن در طول مسیر (در طول مسیر صعودهای سراسری دیدن پوست شکلات و شیرینی و جلد بیسکوئیت و غیره امری طبیعی است)!
5. تخریب مکانیزه محیط زیست به منظور محل برپایی چادر و …
6. احتمال بروز خطرات برای نفرات شرکت کننده بخاطر تعداد زیاد شرکت کنندگان
معمولا تعداد زیادی از نفرات شرکت کننده در صعودهای سراسری سابقه کوهنوردی نداشته و صرفا بخاطر گرفتن چند عکس یادگاری و گذراندن یک روز تفریحی در کنار دوستان شان در این برنامه ها شرکت می کنند و بیش ترین آسیب به محیط نیز از ناحیه همین افراد به طبیعت وارد می شود، ولی آسیب های وارد شده به اسم کوهنوردان در اذهان ثبت می شود.
به همین خاطر در کشور ما به این گونه صعودها لقب هجوم ها را داده اند! که در حقیقت یک نوع لشکرکشی و هجوم به طبیعت محسوب می شود، و در آخر اینکه زمان این گونه صعودها گذشته و در هیچ جای دنیا چنین هجوم هائی صورت نمی گیرد.
به عنوان مثال:
در بهمن ماه سال 1393 در صعود سراسری بانوان کشور، به میزبانی هیات کوهنوردی استان ایلام بیش از 200 نفر صعود کننده و تعدادی هم به عنوان تدارکات از استان مربوطه در این برنامه حضور داشتند. این برنامه به منظور صعود بانوان سراسر کشور به قله کان صیفی با ارتفاع 3050 متر در کبیرکوه برگزار شد.
دقیقا یکسال بعد من و یکی از دوستانم تصمیم گرفتیم برنامه صعودی داشته باشیم به قله کان صیفی. هنگامی که به محل شب مانی نزدیک می شدیم از همان دور معلوم بود که گروهی در آنجا قبلا سکونت کرده اند! در حالی که آن مسیر قبلا بکر بود و آثاری از زندگی انسانی دیده نمی شد! هنوز پارچه ها و کیسه های پاره شده خالی و تیرک هایی که از آن به عنوان توالت صحرایی در آن صعود درست کرده بودند در محل شب مانی باقی مانده بود و چهره بسیار زیبای طبیعت به آن زیبایی محو شده بود. انواع و اقسام زباله دیده می شد! خیلی تاسف آور و ناراحت کننده بود به طوری که به سختی می شد تحمل شب مانی در آن مکان را داشت.
به جز ایران در هیچ کشور دیگری صعود سراسری برگزار نمی شود! واقعا نمی دانم ما در پی چه چیزی هستیم؟ آن پرندگان و حیوانات کوچک و بزرگ وحشی هم حق حیات دارند و دوست ندارند کسی مزاحم زندگی روزانه آنها شود. آخر چرا ما انسان ها این قدر حق به جانب هستیم؟ چرا به راحتی به خودمان این حق را می دهیم که به اکوسیستم طبیعت خسارت وارد کنیم؟
در چنین صعودهای پر جمعیتی به دلیل ترافیک سرعتی، پاکوب های موازی ایجاد می شود، آیا این صدمه زدن به طبیعت و پوشش گیاهی و جنگلی نیست؟ واقعا من درمانده ام و نمی فهمم هدف و منفعت از برگزاری همچنین صعودهای لشگری در چیست؟ ممکن است بفرمایید توسعه ورزش کوهنوردی! خوب این امر با چه قیمتی؟ با کدام امکانات و دانش علمی؟ تا جایی که من و شما اطلاع داریم اکثر افرادی که در صعودهای سراسری شرکت می کنند نه آموزشی دیده اند و نه هدفی برای کوهنوردی فنی دارند! بگذریم از تعدادی از کوهنوردان که با تجربه اند و جز کوهنوردان سبز محسوب می شوند که البته تعدادشان کم است.
در پایان از همه دلسوزان و مسوولین ورزش کوهنوردی تقاضا دارم در رواج این شیوه اشتباه تجدید نظری داشته باشند. می شود به جای صرف این همه هزینه و زمان در برگزاری صعودهای سراسری، اهمیت بیشتری به امر آموزش های کوهنوردی و امداد و نجات داد. هم چنین می توان به جای “هزینه کرد” بی فایده در صعودهای مخرب سراسری، کوهنوردان و گروه های امداد و نجات را برای امدادرسانی به کوهنوردان و طبیعتگردانی که در طبیعت دچار مشکل می شوند، حمایت و تجهیز کرد.
نویسنده: حسن ساعدی
سلام. خواستم بدونم از بین این همه شهر چرا شما اسم ایلام رو آوردید؟ من خودم در اون صعود بودم و یادمه تنها اون هفت هشت اقا که پشتیبان تیم بودن نفری دو کیسه نایلون پایین اوردیم من خودم به شخصه زودتر از تیم پایین اومدن و یه کواه پشتی پر پرچم جمع کردم تنها چیزی که موند دیرک های توالت بود که اونا هم چوبی بودن. شما گفتید یک سال بعد رفتید در این یک سال چندین تیم در اونجا کمپ زدن و مستنداتش هم هست.
از بین این همه استان توانمند، ایلام کوچیک تونست یه صعود سراسری بزاره که همه ی کوهنوردان و مسولین فدراسیون راضی بودن و شما باید از استان های کوچیک تر حمایت کنید نه اینکه با وجود ده ها صعود سراسری از طرف استان های دیگه فقط نام ایلام رو بیارید.
آیا دلیل این کار این نیست که از اسم استان های دیگه و یا نقد های احتمالی واهمه داشتید و گفتید ضعیف تر رو قربانی کنم؟
خوشحال می شم جوابتون رو بدونم و البته جامعه ی کوهنوردی ایلام منتظر عذرخواهی شما هستش؟
در پایان این نکته هم ضروریه که من به عنوان یه کوهنورد مخالف صعودهای سراسری و تعداد بالا هستم.
درود بر شما. این نوشته را آقای حسن ساعدی نوشته اند و اگر دقت کنید نام نویسنده زیر مطلب درج شده است.
من خودم نیز با چنین صعودهایی مخالفم و شرط برگزاری آن را “انتخاب شدن افراد حرفه ای و دارای مدارک کوهنوردی” و هم چنین “رعایت کامل نکات حفاظت از محیط زیست” می دانم. چندین سال قبل که در مشهد سکونت داشتم صعودهای سراسری خراسان را شرکت می کردم، با اینکه عده ای خیلی زحمت می کشیدند برای برقراری نظم و حفاظت از محیط زیست، ولی متاسفانه همیشه عده ای بودند که باعث بی نظمی و آسیب دیدن طبیعت و محیط زیست می شدند.
با درود فراوان خدمت همنوردان عزیز و هیعت محترم کوهنوردی ایلام.
نظر به اعتراضیه اینجانب نسبت به صعودهای سراسری، لازم به ذکر است:
1. نوشته بنده در صفحه فیس بوک بنده بوده و شخص یا اشخاصی بدون اجازه این جانب آنرا کپی و پخش نموده که چون بدون اجازه کپی گردیده از این بابت شاکی هستم.
2. منظور اعتراض بنده همه صعودهای سراسری لشگری بوده و نه صعودهای گروهی که خود بنده هم در صعودهای گروهی که حداکثر افراد ده الی پانزده نفر باشد شرکت میکنم و بدیهی هست این امر آثار تخریبی بمانند صعودهای لشگری ندارد چون تعداد کم و قابل کنترل و معمولا اینگونه صعودها اکثرا کوهنورد هستن و اشنا به قوانین کوهنوردی و همچنین بسیار مواظب طبیعت هستن و معمولا حتی زباله های خویش را از قله هایی مرتفع مانند دماوند جمع آوری می کنند، گرچه باز متاسفانه عده ای انگشت شمار هستن که بدور از چشم سرپرست ممکنه زباله ای از خود بجای گذارند، ولی بهر حال آثار مخرب ان بسیار کمتر از صعودهای لشگری است.
3. منظور بنده از ذکر صعود لشگری کان سیفی فقط یک مثال بود که خودم به چشم دیدم با اینکه هیعت محترم کوهنوردی ایلام و همنوردان ایلامی و تعدادی از ان عزیزان حداکثر تلاش را کرده بودن و تا جایی که برایشان مقدور بوده زباله ها را جمع اوری و به پایین حمل کرده بودن اما متاسفانه همانطوریکه عرض کردم هنوز اثاری از ان اردو مانده بود.
4. از نتایج و عوارض منفی صعودهای لشگری فقط مسعله زباله نیست ، معضلات دیگر هم هست که به ان قبلا اشاره شده.
5. اعتراض بنده به همه صعودهای سراسری بوده و نه فقط استان ایلام، کما اینکه بنده به هیعت کوهنوردی استان البرز و چندین هیعت در تهران هم اعتراض نوشته ام، واقعا از اینکه این همه حساسیت ایجاد بشه توسط هیعتی در یک استان در عجبم و چرا اینقدر حساسیت در جایی دیگه نشنیدم.
6. ورزش کوهنوردی ورزشی گروهی هست و اصولا انفرادی صعود کردن ان معنی ندارد. اما نه به هر قیمتی!
در پایان مجددا تاکید می نمایم که بنده هرگز هدفم زیر سوْال بردن هیعت کوهنوردی استان ایلام و خدای ناکرده بی اهمیتی آنان نسبت به حفظ طبیعت و کوه نبوده و مطلع هستم که این عزیزان نه تنها در صعودهای سراسری بلکه در صعودهای گروهی همواره تلاش می کنند که طبیعت و کوه همچنان سالم و پاکیزه بماند. انشاالله که همیشه پایدار و موفق و بر فراز باشین.
ارادتمند: حسن ساعدی