روز بلاگستان فارسی بر وبلاگنویسان و کوهنویسان خجسته باد

از زمانی که وبلاگنویسی می کنم حدودا 5 سال گذشته است. ابتدای سال 88 بود که پا به عرصه وبلاگ نویسی گذاشتم و اولین وبلاگم را با موضوع فیلم و سینما راه اندازی کردم، وبلاگ “فیلمهایی که باید دید” خیلی پربازدید بود و بعدها فیلتر شد. در طی دو سالی که آن وبلاگ را بروز و با آن زندگی می کردم چیزهای زیادی یاد گرفتم و کم کم به یک وبلاگ نویس فعال تبدیل شدم و بمرور زمان تقریبا برای هر موضوعی که دوست داشتم یک وبلاگ راه اندازی کردم. موضوعاتی از قبیل سفر، زبان کرمانجی، موسیقی کرمانجی، کوهنوردی، شخصی، فناوری اطلاعات و غیره. وبلاگ نویسی و ارتباطات وبلاگی با دیگر نویسندگان وبلاگها از ابتدا برایم خیلی شیرین و جذاب بود، هنوز هم هست! ولی بمرور زمان که وب فارسی دچار تغییرات زیادی شد، زیبایی های وبلاگنویسی جای خود را به رقابت های خودخواهانه داد. سلایق بلاگرها برای نوشتن در دنیای مجازی تغییر کرده است. دفتر خاطرات پر شده از علایق دنیای وب، جای خود را به یک پرستیژ کاری جدید، آن هم تنها برای رسیدن به خواسته های شخصی داده است.

در ایران روز 16 شهریور را روز بلاگستان فارسی نامیده ایم. اما متاسفانه بلاگستانی وجود ندارد که چنین روزی پاس داشته شود. برای حفظ ساختار وبلاگنویسی نیاز به ارتباط با سایر وبلاگها هست که نوشته های یکدیگر را نقد کنیم و در مورد آنها نظر دهیم و با ارتباط لینکی بیشتر با مطالب یکدیگر از قبیل لینکدونی و لینک درون مطلبی ارتباط وبلاگی ایجاد کنیم اما اصلا شکل وبلاگ و سایت داری امروزی دقیقا عکس این حالت را دارد چرا که رقابت، اصل حفظ سایت ها و وبلاگ هاست که در چنین شرایطی ارتباط وبلاگی جایگاهی نخواهد داشت که این مورد باعث مرگ تدریجی یک رویا برای وبلاگ نویسی خواهد بود.

دلیل دیگر کمرنگ شدن وبلاگنویسی تغییر ساختار نوشتاری مدیران، است. در واقع کسی دیگر قصد وبلاگنویسی ندارد، وبلاگنویسی جای خود را به سایت گردانی همراه با رقابت با سایر بلاگرها داده است. در این میان فضای وبلاگ نویسی کوه و طبیعت هم چنگی به دل نمی زند. با مراجعه به وبلاگ کوه نویسان درمی یابیم که بعضی کوه نویسان از این امکان خوب باهم بودن برای رجزخوانی و تصفیه حساب های شخصی استفاده می کنند، بعضی بلاگها چندین ماه و حتی چند سال است که بروز نشده اند و اگر هم شده اند محتوای با کیفیت و خوبی ندارند و معمولا اخبار دنیای کوه را بدون هیچ تغییری منتشر می کنند و یا گزارش برنامه هایی که اغلب بصورت مبتدیانه نگاشته می شوند. ما کوهنویسان باید دنیای مجازی کوهنوردی و طبیعتگردی را زیباتر از اینی که هست تبدیل کنیم همانند دنیای واقعی آن. به نظر من تنها نکته خوب و بارزی که در بین وبلاگ نویسان کوه دیده می شود صمیمیت است که ما باید تلاش کنیم این موضوع پررنگ تر شود.

دنیای واقعی کوه پر است از صفا، صمیمیت، دوستی های خالصانه، همکاری و همیاری، عشق و همدلی. پس بیایید نگذاریم این دنیای زیبا تبدیل به صحنه رقابت و منافع شخصی شود. اگر وبلاگ های امروزی را با وبلاگ های چند سال قبل مقایسه کنید متوجه می شوید که به ندرت می توان ارتباط نزدیکی بین نویسنده وبلاگ و بازدیدکننده پیدا کرد چرا که نوشته های وبلاگ های امروزی جهت دار بوده و  قرار نیست تا همانند وبلاگ های گذشته صمیمیت و همزاد پنداری وجود داشته باشد. امیدوارم این موضوع در بین کوهنویسان رخنه پیدا نکند.

کوهنویسان کشور هر سال همایشی دارند بنام “صعود قلم” که اسم بسیار زیبایی است. امسال این صعود به میزبانی کوهنوردان و کوه نویسان شهرستان گنبد کاووس و در شرایط خوبی برگزار شد. کوهنوردان انسان های محکمی هستند که در کوهستان که مدرسه انسان سازی نامیده شده است و واقعا هم همینطور است زندگی می کنند. از نظر کسانی که عادت دارند زیبایی برف را از پشت شیشه و از کنار بخاری تماشا کنند، کوهنوردی نوعی دیوانگی است، آخر برای چه کسی این همه راه برود، بار به دوش بکشد، با دستان کرخ شده و تن سرمازده ساعت ها درون چادر یا جانپناه، بلرزد، بی خوابی و کوفتگی را تحمل کند، سرانجام خسته و تشنه و گرسنه خود را به بالای کوه برساند و به پایین برگردد؟! کسی که هیچ گاه لذت رسیدن به قله را نچشیده، کسی که تن به طبیعت نسپرده و با آن انس و الفت پیدا نکرده، حق دارد چنین بیاندیشد.

عشق به طبیعت، عشق به زندگی است و زندگی تجلی عشق است و مرگ آنجاست که عشق نیست. کوهنوردی عشق به طبیعت است و عشق به طبیعت، ورزش ما نیست، باور ماست، زندگی ماست. به راستی که کوهنوردی فقط ورزش نیست، کوهنوردی یک روش زندگی است. (ادموند هیلاری – اولین فاتح اورست)