با فرا رسیدن فصل گرما و بالا رفتن تب زمین تب صعود به قله دماوند نیز در بین قشر وسیعی از کوهنوردان به بالای چهل درجه می رسد.
فوج فوج افرادی کوله به پشت را می نگری که فارغ از تخریب و آسیب های محیطی پای بر گلوی نیمه جان دماوند نهاده، پا کوب ها را در می نوردند تا بتوانند توان و قدرت کوهنوردی خود را اثبات کنند و عکسی به یادگاری به ارمغان آورند.
این تصویر کدر و غم بار همه روزه رخ جنوبی دماوند است که البته تبلیغات و قول قرارهای باشگاه ها هم برای جذب مشتری در این رهگذر تاثیر خاص خود را دارند تا آن جا که اگر باشگاهی در تقویم خود صعود دماوند را نگنجاند نشانه ای بر ضعف آن است.
کوه دماوند به عنوان بلندترین کوه ایران و بلندترین آتشفشان خاورمیانه شناخته می شود. این کوه در قسمت مرکزی رشته کوه البرز (البرز مرکزی) و در جنوب دریای خزر و در بخش لاریجان شهرستان آمل قرار دارد.
قله دماوند در کوهنوردی ایران و حتا منطقه خاورمیانه و غرب آسیا یک «برند» دارای شاخصه ها و مختصات خاص خویش است و برای رسیدن به آن برند بایستی شناخت لازم، توان لازم و پرداخت هزینه های لازم آن لحاظ شود تا هم اصالت آن برند حفظ شود و هم مخاطب درجه ای والاتر و بالاتر بیابد وگرنه به مثابه وصله ای ناچسب بیش نخواهد بود.
بارها که در مسیر جنوبی دماوند و حتا پایین تر از بارگاه شاهد افرادی بوده ایم که رنگ رخسارشان حکایت ها از عدم هم هوایی و ناتوانی هایی دارند که با ضرب و زور تزریق آمپول و دوپینگ های مخرب «صعودی کثیف» را رقم می زنند.
حادثه در کوهنوردی صرفا مردن نیست بلکه همین صعودهای کثیف خود بخشی از حوادثی است که امروزه رواج یافته است.
بنابراین لازم است مربیان، مدرسان و به خصوص باشگاه ها که عملا سکان کوهنوردی ما را در دست دارند، به دور از منافع اقتصادی در دوره ها و کلاس ها و جلسات به این مهم بپردازند تا هم ارزش «دماوند، برند کوهنوردی ایران» حفظ شود و هم ارزش صعود دماوند.
