«منطقه مرگ» به ارتفاعات بالای 8000 متر گفته می شود. در این ارتفاع، اکسیژن به اندازه یک سوم اکسیژن موجود در سطح دریاست و اکثر کوهنوردان بدون پشتیبانی تنها چند ساعت می توانند زنده بمانند.
تاکنون بیش از 4000 نفر کوه اورست را صعود کرده اند و بیش از 200 نفر در این تلاش جان داده اند. کوهنوردان هر جا که افتادند معمولا همان جا رها می شوند و اجساد بسیار زیادی اکنون در دامنه های بالاتر پراکنده هستند به طوری که در ماه آوریل 2010 تیمی اعزام شد تا برخی از آن ها را پاکسازی کنند.
«جاش لوزی» بازیکن راگبی انگلستان، وقتی که وسایل تنفس اش خراب شد از 150 متری قله بازگشت. وی در این باره گفت: ترسناک ترین چیز دیدن اجساد بود و درک این واقعیت که من هم می توانستم یکی از آنان باشم. تنها چیزی که انسان می خواهد انجام دهد، نشستن و خوابیدن است چون سطح اکسیژن بسیار پایین است اما آن ها این جوری کشته شده اند.”
در 10 می 1966، هشت نفر در کولاک کشته شدند. 5 گروه شامل شرکت های تجاری در حال راهنمایی کوهنوردان بدون تجربه، در حال تلاش برای صعود به قله اورست بودند. نگرانی در مورد تجاری سازی اورست وجود داشت، اما این فاجعه تاثیر چندانی بر ممانعت کوهنوردان نداشت و فریادهای اعتراض هم پس از اینکه دیوید شارپ در سال 2006 بر اثر منجمد شدن کشته شد با وجود اینکه ده ها کوهنورد بدون توقف برای کمک از کنارش رد شدند، فایده ای نداشت. یکی از آنان با تندی به منتقدان جواب داد که در چنین ارتفاعی زنده نگهداشتن یک نفر بسیار دشوار است.
وقتی خبرنگاری در سال 1923 از جورج مالوری پرسید چرا تلاش می کنید به اورست صعود کنید جواب داد: چون اورست همین جاست.
اما او و «آندرو ایروین» نتوانستند از این اکسپدیشن در سال 1924 برگردند. جسد مالوری در 1999 یافت شد. جسد ایروین هرگز پیدا نشد. روشن نیست آیا آنان به قله رسیده اند.
مترجم: فریدون شیرمحمدلی
