اسکای رانینگ چیست؟

اسکای رانینگ که به نام دوی کوهستان به فارسی ترجمه شده و بایستی فعالیت های آن در فضای آزاد در حوزه های کوهستان باشد.

اسکای (sky) عبارت است از دویدن در ارتفاع بیش از 2000 متر. جایی که درجه سختی حدود بیش از 11 درجه نباشد و شیب آن بیش از 30 درجه باشد که می توان آن را «دوی کوهستان» نامید.

این رشته ی بسیار سخت و طاقت فرسای ورزشی چند سالی بیش نیست که در دنیای کوهنوردی جای خود را باز کرده است که البته در ابتدا با انتقادهای بسیاری روبرو شد. انتقادهایی که به ورزش اسکای رانینگ شده اینگونه مطرح شده است که پیمایش شیب های تند کوهستان در ارتفاع بالا با سرعت زیاد ضربان قلب ورزشکار را بسیار بالا می برد که این برای قلب مضر است و همچنین در اثر ارتفاع فرد دچار فشار خون بالا و غلظت خون گردیده که این امر در شرایط فشار منجر به اِدم مغزی یا ریوی (تورم مویرگ های مغز و جمع شدن آب در ریه) می گردد. اما با اجرای تمرینات مستمر و اصولی که بر مبنای پایه های علمی بنا شده است Sky Running در سطح دنیا به عنوان یکی از بی خطرترین ورزش ها شناخته شده است.

اصول اسکای رانینگ

چنانچه ورزشکار تمرین های خاص این رشته ورزشی را که 6 جلسه تمرین در هفته را که  شامل: دویدن به شکل هوازی، دویدن به شکل اینتروال، دویدن به شکل سرعتی، دویدن به شکل جاگینگ، کار با وزنه به صورت صحیح، پیاده روی، کوهپیمایی، کوهنوردی، صحرانوردی، حرکات کششی با انجام حرکت های مرزشی بالا نه تنها هیچ گونه آسیب و خطری متوجه فرد نخواهد شد بلکه باعث بهبود قلب و عروق نیز می گردد و ورزشکار از عضلات بسیار توانمندی برخوردار خواهد شد.

قواعد اسکای رانینگ

هر ورزشی اصول و قواعد و ضوابط خود را دارد Sky Running نیز دارای اصول، قواعد و استانداردهای خود است.

• به منظور حفظ ایمنی بایستی ورزشکار به کفش کوه ساق دار، کوله پشتی کوچک، باتوم و کلاه و عینک مجهز باشد.
• تمرینات و مسابقات بایستی در ارتفاع بالاتر از 2000 متر از سطح دریا برگزار شود.
• مسافت طی شده حدود 10 کیلومتر باشد که دویدن در آن آزاد است اما چون شیب مسیر بیشتر از زاویه ای است که بتوان دوید بهتر است به صورت قدم کشیده ی سریع انجام شود.

تاریخچه اسکای رانینگ در ایران

این ورزش در ایران جدید است و اولین دوره این مسابقات در ایران در تاریخ سی ام خرداد 1393 در شهر قدس از توابع استان تهران برگزار شد. که به صورت تیمی هر تیم پنج ورزشکار توسط فدراسیون کوهنوردی در منطقه ای کوهستانی انجام پذیرفت.

دویدن! صبح یا عصر؟

گاهی در حین دویدن احساس سبکی و انرژی می کنید و گاهی برداشتن هر قدم سخت است. آیا این اتفاق به زمان روز بستگی دارد و آیا زمان ایده آلی از روز برای دویدن وجود دارد؟

دو نوع آدم در دنیای دویدن وجود دارد. آن هایی که زود از خواب بیدار می شوند و قبل از طلوع آفتاب بیرون می روند و دوندگانی که ترجیح می دهند دویدن را تا عصر بعد از کار به تعویق بیندازند. البته کسانی هم هستند که دوست دارند در وسط روز بدوند، اما اغلب دونده ها زمان صبح یا عصر را انتخاب می کنند. حالا کدام یک بهتر است؟ آیا دویدن در صبح و عصر مزایای خاصی دارد و چه معایبی دارد؟ بیایید آن را بفهمیم.