اولی اشتک (Ueli Steck) 41 ساله که در دنیای کوهنوردی معروف به ماشین سوئیسی است، صبح امروز در اثر حادثه ای نزدیک به کمپ یک اورست جان سپرد. منابع متعددی در کمپ اصلی اورست، این خبر را تائید کرده اند.
یک گروه 6 نفره از امدادگران، پیکر این کوهنورد دارای چندین رکورد را نزدیک به رخ نوپتسه اورست، یافته اند، جایی که او احتمالا در اثر لغزش، درون شکاف سقوط کرده است. اعضای تیم امداد که عبارت بودند از مهدی قلیپور از ایران، ویکتور از پرو و سه شرپا از نپال، جنازه اشتک را در پایین دیواره نوپتسه پیدا کردند. این تیم تکه های پراکنده پیکر این کوهنورد را جمع آوری کرده اند. به گفته یک منبع از کمپ اصلی اورست، یک هلیکوپتر از نپال نیز به کمپ یک اعزام شده تا به خط طولانی نجات ملحق شود.
هدف اولی اشتک و تنزینگ تنجی شرپا، منطقه خومبو بود تا اورست را از سمت جبهه غربی، دهلیز هورنبین که هرگز تکرار نشده، بدون اکسیژن مکمل در این فصل صعود کنند. آن ها همچنین قصد داشتند از گردنه جنوبی قله، بدون عبور از مسیر مستقیمی که درست زیر جبهه لوتسه قرار دارد برای کسب رکورد، فرود آیند.
اشتک در 26 آوریل در فیس بوک خود نوشت: «یک روز سریع از کمپ اصلی تا ارتفاع 7000 متر و برگشت به کمپ، من عاشقش هستم، اینجا مکانی است فوق العاده، من هنوز به هم هوایی فعال اعتقاد دارم، این روش بسیار موثرتر از شب مانی در ارتفاع است».
اشتک که دو جایزه معتبر کلنگ طلایی سال های 2009 و 2014 را دریافت کرده بود، برای رکوردهای سریع به جبهه های سه گانه شمالی آلپ نیز معروف است، او دومین کلنگ طلایی خود را در سال 2014 بعد از صعود سولو به آناپورنا کسب کرد. اشتک که اولین دریافت کننده جایزه آیگر برای دستاوردهای کوهنوردی خود در سال 2008 است، در سال 2015 پروژه 82 قله را نیز اجرا کرده که در آن تمامی قله های 4000 متری آلپ را در عرض 61 روز پشت سر گذاشته است.
به گفته او در 24 آوریل در فیس بوک، وی دو شب در کمپ 2 بوده و اعلام کرده که تنزینگ چند روز پیش دچار سرمازدگی شده، امیدوار است که بزودی بهتر شود تا با هم دوباره در کوهستان باشند.
در سال 2013 طرح بلندپروازانه صعود به قله اورست بعد از درگیری او و همراهانش، سیمونه مورو و جاناتان گریفیث با شرپاهایی که طناب ثابت نصب می کردند، متوقف شد. سال گذشته او و همنورد آلمانی اش، دیوید گاتلر، اجساد آلکس لوو و دیوید بریجز را که در اثر بهمن در سال 1999 در شیشاپانگما جان سپرده بودند، شناسایی کردند. به گفته اداره گردشگری نپال، اولی اشتک سرپرست یکی از گروه های اعزامی به اورست بوده که مدیریت بومی آن به عهده رویال ارکید کاتماندو بوده است.
برداشت از وبلاگ کوهنوردی و صعودهای ورزشی گل کوه
یادداشت محسن سعیدزاده درباره اولی اشتک
او مُرد تا مفهومی که داشت شکل می‌گرفت در نطفه از بین برود. او مُرد تا مکتبی قبل از شکل گرفتن نابود شود.
او مُرد و بسیاری از ماها راه خود را کج خواهیم کرد، هرچند مطمئن نیستم که این انحراف از آنچه پی گرفته بودیم اتفاق بدی باشد یا نباشد.
یولی اشتک آشنای نزدیک من نبود که از مرگش ناراحتی عمیقی داشته باشم اما از آن جهت که او پیشروی یک روش فوق العاده بود مرا سخت تحت تاثیر قرار داد. روشی که می گفت توانایی انسان بیش تر از چیزی است که تاکنون کشف شده و هر انسان تلاشگری را برای حرکت بیش تر به جسارت و گستاخی فرا می خواند.
همیشه وقتی تصمیم به کاری بزرگ تر از توان فعلی ام می گرفتم که همه مرا از آن باز می داشتند کارهای بزرگ انسان های بزرگی چون آناتولی بوکریف و یولی اشتک این امید را در دل امثال من بوجود می آورد که هر کاری با تلاش و برنامه ریزیِ درخور، شدنی است.
اما وقتی به این فکر می کنی که یولی اشتک هم می تواند بمیرد … او هم می تواند در محاسبات اشتباه کرده باشد … او هم می تواند مثل آناتولی در مقابل قدرت طبیعت تسلیم مرگ شود … پشتت می لرزد.
کاش با حسادت ها و تنگ نظری ها در مورد صعود سرعتی اش به جنوبی آناپورنا به سیر فعالیت های آرام و منطقی او هیجان وارد نمی کردند.
