تاریخچه صعودهای زمستانی نانگاپاربات

بعد از چندین صعود زمستانی، کوهنوردان لهستانی اولین تلاش برای صعود زمستانی نانگاپاربات را در سال 89-1988 انجام دادند.

از آن زمان تاکنون 17 تلاش شناخته شده در زمستان برای صعود این قله انجام شده است. در زمستان 97-1996 کریستف پانکیویچ و زیبیگنیو ترزمیل میلی متری قله را از دست دادند، وقتی که ترزمیل مجبور به بازگشت فقط از 250 متری زیر قله به دلیل سرمازدگی شدید شد. اکثر صعود کننده گان هرگز موفق به صعود بالاتر از 7000 متر نشدند.

تراژدی زمستان 1950

در اکتبر 1950 سه بریتانیایی، جی.دابلیو تورنلی، دبلیو.اچ کرایس و ار.ام.دابلیو مارش، سفر تحقیقاتی خود را برای گذراندن زمستان در شمال قره قروم آغاز کردند. اما برنامه آن ها به خاطر مسایل پیش بینی نشده متوقف شد. آنها در عوض، شناسایی صعود زمستانی نانگاپاربات را انتخاب کردند. برنامه آن ها یک اکسپدیشن کامل نبود؛ بیشتر سفری بود برای مطالعه دما، برف و شرایط بهمن در زمستان کوهستان.

بعد از برپایی بیس کمپ و کمپ 1 بر روی جبهه راکیوت در میانه نوامبر، ترونلی و کرایس در حالی بالاتر صعود کردند که مارش به دلیل سرمازدگی انگشتان پا مجبور به برگشت شد. در روز اول دسامبر بوران کوهستان را درنوردید. ترونلی و کرایس در چادرشان در ارتفاع 5500 متری برای همیشه گم شدند و دیگر هیچگاه دیده نشدند.

چندین تلاش ناموفق شامل یک جستجوی هوایی نیز به منظور یافتن آن ها بی نتیجه ماند. ناپدید شدن ترونلی و کرایس به بدنامی نانگاپاربات که تا آن روز جان 29 نفر را گرفت، افزود.

1. اولین تلاش زمستانی 89-88

بعد از صعودهای موفق زمستانی در هیمالیای اصلی، لهستانی ها در سال 89-88 به سوی نانگاپاربات روی آوردند. ماسیچ بربرکا یک تیم 10 نفره (8 لهستانی، یک کلمبیایی و یک ایتالیایی) برای صعود جبهه روپال از طریق باترس جنوب شرقی سرپرستی نمود. هرچند که پیش بینی آن ها از شرایط آن ها را مجبور به تغییر مسیر به جبهه آلمانی ها (که اولین بار توسط برادران مسنر، فلیکس کوئن و پیتر اسکولز در سال 1970 صعود شده بود) کرد.

شرایط آب و هوایی هیمالیای غربی نسبتا متفاوت و دشوارتر از هیمالیای نپال است. دمای پایین تر، یخ های سخت، باد قوی و پنجره های هوایی کمتر به طور جدی از پیشرفت تیم جلوگیری کرد و در نهایت در هنگام هوای خراب برنامه پایان داده شد. بالاترین ارتفاعی که صعود شد 6800 متر بود که ماسیچ بربکا، پیوتر کونوپکا و آندره اوسیکا در 19 فوریه به آن رسیده بودند.

2. اکسپدیش لهستانی-انگلیسی 91-90

ماسیچ بربکا در زمستان 91-90 به نانگاپاربات بازگشت، دانش و تجربه ای که در برنامه قبلی کسب کرده بود او را دلگرم به صعود قله کرده بود. این بار تیم 11 نفره شامل 7 لهستانی و 4 بریتانیایی بود. برنامه آن ها صعود جبهه آلمان ها بود. تیم در اواخر نوامبر به بیس کمپ رسید و کمپ اول را اول دسامبر برپا کرد، اما بعد از آن پیشرفت به کمپ دو به دلیل هوای خراب کند شد. در 19 دسامبر فشار موج ناشی از یک بهمن در کوه بیس کمپ را جارو کرد. هوای بد و بادهای زیاد همه تلاش ها برای رسیدن به کمپ 3 در ارتفاع 6800 متری را ناکام گذاشت. بالاترین ارتفاعی که صعود شد 6600 متر، بر روی مسیر مسنر بود.

در 13 ژانویه 14 روز از اکسپدیشن باقی مانده بود و شانس موفقیت روی جبهه مذکور وجود نداشت و به نظر می رسید صعود پایان یافته است. اما ماسیچ بربکا حرکات شجاعانه ای انجام داد. او تصمیم گرفت برنامه را به مسیر شل (Schell) تغییر دهد. برنامه این بود که هم هوایی تا ارتفاع 7000 متری انجام شود و سپس صعود نهایی به قله صورت پذیرد. دوباره باد شدید به زوج آندره اوسیکا و جان تینکر اجازه بالا رفتن بیش از 6600 متری را نداد. اکسپدیشن در 27 ژانویه پایان داده شد.

3. تلاش فرانسوی ها 93-92

دو کوهنورد فرانسوی، اریک مونیر و مل مونیک کاسکوز یک تلاش ناموفق برای صعود مسیر شل در زمستان 93-92 انجام دادند. آنها در 20 دسامبر به بیس کمپ رسیدند و بیس کمپ پیشرفته خود را روز 23ام برپا کردند. این زوج چندین تلاش برای فرا رفتن از ارتفاع 6000 متر انجام دادند اما هوای سخت هر بار آن ها را مجبور به تلاش دوباره کرد. در 9 ژانویه  اریک در ارتفاع 6500 متری بود اما باد شدید اجازه صعود بیشتر نداد. او دهم ژانویه به بیس کمپ برگشت و در نهایت اکسپدیشن در 13ام ماه خاتمه داده شد.

4. اکسپدیشن بریتانیایی زمستان 97-96

در زمستان 1996، نویسنده و آرشیتکت انگلیسی، ویکتور ساندرز، و کوهنورد دانمارکی رافائل جنسون یک تلاش کوتاه بر روی مسیر کینشوفر بر روی جبهه دیامیر انجام دادند. آن ها شرایط کوهستان را در ماه نوامبر قبل از بازگشت به اسلام آباد برای گرفتن اجازه صعود بررسی کردند. تا زمان برگشت، آن ها در یک کلبه چوپانی در ارتفاع 3700 متری که نقش بیس کمپ را برای آن ها ایفا می کرد ساکن شده بودند بعد از آن غذا و وسایل را تا ارتفاع 4300 متری و 5000 متر حمل کردند.

5. اکسپدیشن لهستانی زمستان 97-96

سومین اکسپدیشن زمستانی لهستانی ها بر روی نانگاپاربات به وسیله پدر کوهنوردی زمستانی در ارتفاع، آندره زاوادا رهبری شد. بعد از دو تلاش از قسمت روپال، لهستانی ها به مسیر کینشوفر بر روی جبهه دیامیر تغییر مسیر دادند (که کریستف ویلیچکی تابستان همان سال یک صعود انفرادی بر روی آن انجام داده بود). این اکسپدیشن در نهایت به عنوان موفقیت آمیزترین صعود زمستانی بر روی نانگاپاربات تا کنون ثبت شده است.

سه کمپ اول تا آخر ژانویه برپا شد. آخرین آن در ارتفاع 6700 متری. وقتی تیم اوایل فوریه به کمپ 4 رسیدند، اطمینان زیادی به موفقیت داشتند. زوج کریستوف پانکیویچ و زیبیگنیو ترزمیل مصمم برای فتح قله، 11 فوریه کمپ 4 را به قصد قله ترک کردند. متاسفانه به دلیل سرمازدگی زیاد هر دو آن ها مجبور به بازگشت شدند. اندکی قبل از قله، کریستف پانکیوویچ از ارتفاع 7700 متری برگشت در حالی که زیبگنیو ترزامیل فقط 250 متر پایین تر از قله مجبور به بازگشت شد. دو کوهنورد سرمازده به وسیله هلیکوپتر از بیس کمپ منتقل شدند.

6. اکسپدیشن زمستانی لهستانی ها در سال 1997-1998

بعد از تلاش زمستانی سال 1997 بازگشت آندره زاوادا و لهستانی ها به نانگاپاربات بدیهی بود. با اینکه مسیر آن ها و جدیت شان تغییر نیافته بود اما این بار شرایط جوی بر وفق مرادشان نبود. هوای سخت و خشن هیمالیای شمالی و قره قروم در طی دو دهه گذشته بی سابقه بود.

تعجیل لهستانی ها برای پیشروی اولیه با بارش سنگین برف و تخریب کمپ یک و بیس کمپ، چاره ساز نبود. در ادامه تلاش، سقوط یک سنگ باعث شکسته شدن پای پاولوفسکی شد و اکسپدیشن نیز بدون موفقیت خاتمه یافت. ارتفاعی که تیم لهستان به آن دست یافت 6800 متر بود.

آندره زاوادا (Andrzej Zawada) در ادامه تلاش های خود بار دیگر تصمیم گرفت تا در فصل 2001-2000 به نانگاپاربات برگردد اما متاسفانه دیگر زندگی این شانس را به او نداد و زاوادا در 21 آگوست سال 2000 برای همیشه با زندگی وداع گفت.

7. بازگشت لهستانی ها در سال 2007-2006

در روزهای آخر سال 2006 یک تیم با تجربه از کوهنوردان لهستانی تحت هدایت کریستف ویلیچکی (Krzysztof Wielicki) به نانگاپاربات بازگشت. این تیم از کوهنوردان با تجربه ای همچون آرتور هایزر، داریوش زالوسکی، یاسک یاوین و یاسک بربکا و در خط مقدم از کوهنوردان جوانی همچون پرزمیسلاو لوزینسکی و رابرت شیمچاک تشکیل می شد. این تیم قبل از شروع تقویم زمستانی به بیس کمپ جبهه روپال رسیده و کمپ یک خود را در ارتفاع 5000 متری مسیر شِل برقرار کردند.

اما از آن به بعد اوضاع وخیم شد و طوفان ها شروع شدند و دمای هوا به شدت پایین رفت که این امر موجب کاهش سرعت صعود و سخت و دردناک شدن آن شد. اما به لطف صعود شاخص رابرت و لوزینسکی آن ها توانستند کمپ سه خود را در ارتفاع 6800 متری برقرار کنند. اما تمام تلاش های بعدی برای پیشروی بی نتیجه ماند. ویلیچکی خود می گوید که “بالاتر از ارتفاع 6000 متری همه چی یخ می زند”. این اکسپدیشن بعد از وقوع بهمن و برچیدن کمپ 2 و یخ زدگی اندام های رابرت و لوزینسکی در 17 ژانویه به پایان رسید.

8. سیمونه لا ترا 2008-2007

کوهنورد ایتالیایی سیمونه لا ترا (Simone La Terra) به همراه مهربان کریم در فصل 2008-2007 اقدام به صعود زمستانی نانگاپاربات کرد. با اینکه این اکسپدیشن قبل از شروع تقویم زمستانی 2008 به پایان رسید اما آن ها توانستند در 10 دسامبر کمپ یک را در ارتفاع 6000 متری برقرار کنند. در شب 21 دسامبر یک کولاک چادر آشپزخانه آن ها را به درون یخچال پرت می کند و به این ترتیب با از دست دادن مایحتاج خود ادامه صعود غیرممکن می شود.

9. تلاش لهستانی ها در فصل 2008-2009

در حالی یک تیم از لهستان به رهبری آرتور هایزر در همین فصل در حال تلاش بر روی برودپیک بود، تیم دیگری متشکل از یاسک تلر (Jacek Teler) و یاروسلاو ژوراوسکی (Jarosław Żurawski) اقدام به صعود نانگاپاربات از جبهه دایامیر کرده بودند. شرایط سختی در انتظار این تیم بود و برف یک و نیم متری حتی به آنها اجازه نداد به بیس کمپ برسند و به همین خاطر این تیم بیس کمپ خود را 5 کیلومتر دورتر از موقعیت همیشگی آن برقرار کرد.

این تیم بعد از عبور سخت خود از برف یک متری موفق شد کمپ یک خود را در ارتفاع 5400 متری برقرار کند. بارش سنگین برف، سرمای زجردهنده و دشواری های تهیه مایحتاج شان، این تیم را مجبور به پایان دادن اکسپدیشن خود کرد.

10. تلاش سولو سرگی نیکولایوویچ در فصل 2011-2010

سرگی نیکولایویچ (Sergey Tsygankov Nikolayevich) روس با تجربه های موثر در صعودهای زمستانی دیگر قلل، یک نام تازه در هیمالیا به شمار می رفت. او در اواسط دسامبر وارد بیس کمپ جبهه دیامیر شد تا تلاش سولو خود را در مسیر کینشوفر آغاز کند. اما این کوهنورد روس درست بعد از گذشت چند روز از ورودش به بیس کمپ علایم ادم ریوی در او پدیدار شد و به خاطر ارتفاع مشکل تنفسی پیدا کرد. او قبل از مجبور شدنش به بازگشت از این تلاش موفق شد تا ارتفاع 6000 متری صعود کند.

11. اکسپدیشن “Justice for All” در سال 2010-2011

دو لهستانی به نام های تومک ماسکییویچ (Tomek Mackiewicz) و مارک کلونوفسکی (Marek Klonowski) در سال 2011-2010 بی سر و صدا وارد بیس کمپ جبهه دایامیر شدند تا در مسیر کینشوفر تلاش کنند. این اولین تلاش آن ها در هیمالیا بود و احتمالا این ماموریت برایشان زود بود. این اکسپدیشن به دلیل برف سنگین، ریسک بالای وقوع بهمن و مشکلات مربوط به تجهیزات در اواسط ژانویه به پایان خود رسید.

12. سیمونه مورو و دنیس اوروبکو فصل 2011-2012

سیمونه مورو ایتالیایی و دنیس اوروبکو قزاق بدون شک بهترین زوج صعودهای زمستانی عصر حاضر به شمار می روند. به غیر از موفقیت هایشان در دیگر قلل هشت هزار متری هیمالیا، آنها با صعود زمستانی اولین قله بالای هشت هزار متری قره قروم یعنی گاشربروم II در فصل 2011-2010 تاریخ ساز شدند. هنگامی که آنها برنامه خود برای صعود زمستانی نانگاپاربات را در فصل 2011-2010 اعلام کردند، خیلی ها باور داشتند که آن ها بهترین شانس صعود زمستانی این قله هستند.

سیمونه و دنیس در سوم ژانویه به بیس کمپ رسیدند تا از مسیر کینشوفر تلاش خود را آغاز کنند. اما بعدا به خاطر شرایط سخت این مسیر آنها تصمیم گرفتند مسیر دیگری را انتخاب کنند. این مسیر قبلا توسط مسنر در سال 2000 انتخاب شده بود. در پایان ژانویه کمپ سه در ارتفاع 6800 متری برپا شد و زمان آزمودن استقامت آن ها فرا رسیده بود. بارش برف از 27 ژانویه تا 14 فوریه بدون وقفه ادامه یافت و با پیش بینی های ناامید کننده هواشناسی که هیچ مهلتی به آنها نمی داد، سیمونه و اوروبکو تصمیم سخت خود مبنی بر بازگشت شان را گرفتند.

13. اکسپدیشن “Justice for All” در تلاش دوم خود در فصل 2012-2011

تومک ماسکیویچ و مارک کلونوفسکی بعد از تلاش ناموفق قبلی خود برای بار دوم به نانگاپاربات بازگشته بودند. این بار آنها در بیس کمپ سیمونه و دنیس را در کنار خود می دیدند. شرایط فاجعه بار هوایی در این کوه از آنجا مشخص بود که این دو همنورد 45 روز را در بیس کمپ ماندند و در این مدت به ندرت یک دریچه هوایی برای صعود پیش می آمد.

آنها با این عهد اکسپدیشن را در 13 ژانویه مختومه اعلام کردند که بار دیگر به این قله باز خواهند گشت.

14. اکسپدیشن “Justice for All” در تلاش سوم خود در فصل 2013-2012

تومک و مارک بعد از شکست خود در جبهه دیامیر روی خود را به سوی جبهه روپال برگرداندند. آن دو بعد از شروع تقویم زمستانی وارد بیس کمپ شدند. بیس کمپ پیشرفته خود را در 24 دسامبر، کمپ یک را در 3 ژانویه و کمپ دو را در 13 ژانویه برقرار کردند. بعد از استقرار کمپ دو، آنها به استراحت در بیس کمپ پرداخته و منتظر یک دریچه هوایی برای صعود قله شدند و سرانجام در 19 ژانویه به سوی قله راه افتادند. آنها بعد از سپری کردن چند شب در کمپ های مستقر شده و چندین بیواک در ارتفاعات 6000، 6100 و 6600 متری، بالاخره کمپ سه خود را در 27 ژانویه برقرار کردند و تصمیم گرفتند همانجا بمانند تا شرایط جوی برای صعود قله مهیا شود.

در یک فوریه مارک به خاطر شرایط سخت حاکم تصمیم گرفت دست از تلاش بکشد در حالی تومک تصمیم گرفت در ارتفاع 6100 متری بیواک کند. او بعد از چند روز مبارزه سخت با سرمای شدید و بادهای قوی و صعود تا ارتفاع 7400 متری تصمیم گرفت در 8 فوریه به بیس کمپ برگردد. این صعود دومین نمونه از صعودهای زمستانی نانگاپاربات به شمار می رفت که در آن یک تیم تا ارتفاع بالای هفت هزار متری پیشروی کرده بود.

15. اکسپدیشن آمریکایی-مجارستانی در فصل 2013-2012

ایان اورتن (Ian Overton) از آمریکا به همراه دیوید کلین (David Klein) و زولتان رابرت (Zoltan Robert) از مجارستان راهی جبهه دیامیر شدند. مسیر انتخابی آن ها همان مسیر مسنر در سال 2000 و دنیس و سیمونه در سال 2012 بود.

متاسفانه زولتان در حین ترکینگ به بیس کمپ دچار یخ زدگی انگشتان پای خود شد و نتوانست دو همنورد دیگر خود را در این صعود همراهی کند. بعد از رفتن او ادامه کار برای ایان و دیوید سخت شد و آن ها اقدام به یک تلاش نیمه کاره در این کوه کردند اما این اکسپدیشن در 10 فوریه به پایان خود رسید. بالاترین ارتفاعی که ایان و دیوید به آن دست یافتند، 5400 متر بود.

16. ناپدید شدن جوئل ویشنوسکی در فصل 2013-2012

کوهنورد فرانسوی، جوئل ویشنوسکی (Joel Wischnewski) اولین قربانی صعودهای زمستانی نانگاپاربات نام گرفت. او در یک اقدام سولو سعی داشت یک مسیر مستقیم در جبهه روپال و دیواره جنوب شرقی را صعود کند. جو بعد از ورود به بیس کمپ، در هفته های بعد دو کمپ را در ارتفاعات 4150 و 4300 متری برقرار کرد. جو بعد از دریافت سه روز دریچه هوایی مناسب، کمپ دو را در 6 فوریه ترک کرد و از آن زمان به بعد دیگر هیچ خبری از او نشد. تلاش ها برای یافتن او بیهوده ماندند تا اینکه بعد از آب شدن برف ها جسد او از زیر برف ها بیرون آمد.

17. دانیل ناردی و الیزابت روول، فصل 2013-2012

سال گذشته تیم دو نفره ایتالیایی-فرانسوی یعنی دانیل ناردی (Daniel Nardi) و الیزابت روول (Elisabeth Revol) دومین تیم حاضر در جبهه دیامیر بودند. این دو کوهنورد قبل از اقدام به صعود آلپاین در گرده مامری (Mummery Rib) نانگاپاربات، با صعود به قله 6608 متری گانالوپیک (Ganalo Peak) هم هوایی خود را تکمیل کرده بودند.

الی و دانیل در 28 ژانویه به ارتفاع 6400 متری رسیدند اما به دلیل سرمای شدید و بادهای نیرومند مجبور به بازگشت شدند. آن ها قبل از خاتمه اکسپدیشن نیز اقدام به تلاش دیگری کردند اما نتوانستند بالاتر از ارتفاع 6000 متری صعود کنند.

18. صعودهای نانگاپاربات در زمستان 2014

از بین 14 قله 8000 متری هیمالیا تاکنون 12 قله صعود زمستانی داشته اند. K2 و نانگاپاربات دو قله ای هستند که هنوز در فصل زمستان روی خوش به کوهنوردان نشان نداده اند. امسال K2  میزبان هیچ اکسپدیشنی نیست؛ اما نانگاپاربات میزبان 3 تیم است. طی سال های گذشته 16 تیم از کشورهای مختلف بر روی نانگاپاربات تلاش ناموفق داشته اند. بالاترین ارتفاعی که تا کنون بروی این قله صعود شده 7400 متر و متعلق به یک کوهنورد لهسانی است.

1. سیمونه مورو در جبهه روپال و از طریق مسیرشل Schell Route در صدد بود تا خود را به قله برساند. سیمونه مورو، موفق ترین کوهنورد صعودهای زمستانی مدرن است. او صعودهای زمستانی شیشاپانگما (2005)؛ ماکالو (2009) ؛ گاشربروم 2 (2011) را در کارنامه خود دارد، و در زمستان 2012 نیز همراه با دنیس اوربکو تلاش ناموفقی در نانگاپاربات داشته است. همنورد او در صعود زمستانی امسال دیوید گوتر آلمانی است.

2. تیم لهستانی نیز در جبهه روپال، مسیر شل تلاش کرد. این تیم که نام خود را “عدالت برای همه” گذاشته شامل 4 کوهنورد است. مارک کلونووسکی، تومک ماسکیوویچ، یاسک تلر، پاول دونای. تومک ماسکیوویچ تاکنون سه تلاش زمستانی بر روی نانگاپاربات داشته و بالاترین ارتفاع صعود رمستانی بر روی این قله نیز از آن اوست: 7400 متر در زمستان سال 2013.

3. رالف دویموویتس آلمانی از جبهه دیامیر صعودی سولو، سبک بار، سریع، بدون طناب ثابت و بدون کمپ های میانی و ذخیره مواد غذایی داشت. رالف تاکنون هر 14 قله 8000 متری را صعود کرده است. نانگاپاربات را نیز تابستان سال 2001 از مسیر نرمال صعود کرده است. او اخیرا برای این صعود هم هوایی خود را با 6 شب مانی در ارتفاعات 6000-7000 متر در آمریکای جنوبی (قله آکونکاگوا) انجام داده است.

4. دانیل ناردی کوهنورد ایتالیایی آخرین نفری بود که به کارزار صعود زمستانی نانگاپاربات پیوست. ناردی از جبهه دیامیر تلاشی سولو به قله داشت. جبهه دیامیر همان جبهه ای است که بهار 2013 در بیس کمپ آن در یک حمله تروریستی توسط گروه طالبان 11 کوهنورد جان خود را از دست دادند.

منابع: ویکی پدیا، وبلاگ بیواک، وبلاگ سولدوز