صعودهای سراسری هر اندازه هم در جهت نزدیکی و ارتباط بیشتر علاقه مندان به طبیعت باشد، باز هم با ایجاد این چنین صعودهایی، محیط کوهستان تخریب و تبدیل به زباله دانی شده و به یک چهره “مخدوش شده” در کوهنوردی کشورمان بدل شده است.
بارها و بارها در ساوالان، سهند و قلل دیگر شاهد هستیم که چطور سیل عظیمی از کوهنوردان و کوهپیمایان به لطف جاده کشی بی قاعده و بی معنی در دل کوه ها، راهی این قلل زیبا شده و بعد از اتمام برنامه، کوهی از زباله های مختلف پراکنده شده و در همه جای کوه مانند زخمه بر چهره زیبا و معصوم کوه دیده می شوند و نهایتا پشت سر هر صعود سراسری، انبوهی از زباله و خرابی ها به جا گذاشته می شوند.
در صعود سراسری – زمستانی به قله کمال سهند (عروس کوه های ایران) شاهد برهم خوردن ارگانیک کوهستانی آن هم در طبیعت بسیار زیبای کوه های سهند هستیم.
دوستان، عزیزان با چه زبانی گفته شود، با چه قلمی نوشته شود، با چه حنجره ای فریاد زده شود که سیاست اقدام به صعودهای سراسری، مورد مقبول دوستداران طبیعت نیست! و فدراسیون کوهنوردی کشورمان نیز این اقدامات را مورد قبول نمی داند! سال هاست که در مجامع جهانی کوهستان، این نوع صعودها در مبحث “وندالیسم” در کوهنوردی مورد نقد وبررسی قرار می گیرند.
راستی صعود سراسری به چه قیمتی و به چه معنایی؟
وقتی خودروها تا نزدیکی قله پیش می روند، دیگر صعودی در کار نیست و هر کسی به خودش این جرات را می دهد که یکی دو روزی در آن ارتفاع به دلخوشی سپری کند. حداقل کوهروهای ما که همیشه با آشغال ریختن میانه خوب و پیشینه روشنی دارند.
پس چرا مسئولان برگزاری چنین صعودهایی، فکری به حال کوه های بی زبان و زباله های ریخته شده در آن نمی کنند؟ با چنین توصیفی، نبودن و حذف شدن چنین صعودهای از تقویم ورزشی خیلی بهتر و مفیدتر از اجرای آن است.
اما بدتر از آن، اینکه بعضی از مسئولین هیات های کوهنوردی از آن صعود، به عنوان “افتخار عملکرد” خویش یاد کرده و در رزومه ی فعالیت خود با “خط طلایی” از آن صعود مخرب یاد می کنند. و بسیار بدتر از آن، حمایت های همه جانبه هیات های کوهنوردی از ارگان ها دولتی، نظامی و … در اقدام به چنین صعودهای وحشت انگیز و مشمئز کننده است.
از مسئولان شهر، استان و کشور خواهشمندیم، جاده سازی که سرمنشاء صعودهای سراسری است را در محیط های کوهستانی حذف کنند و از محیط کوه و طبیعت را محافظت کنند، در ضمن از مسئولین هیات نیز می خواهیم با برگزاری همایش ها، کنفرانس ها، پنل های سخنرانی و … و یا حداقل با نامه نگاری به چنین ارگان هایی و یا گروه های کوهنوردی، جلوی این اقدام مخرب در کوهستان را بگیرند.
در این مورد، یکی از کوهنوردان صحبت می کرد: چند سال پیش در هنگام صعود تیم ما به قله آغری ترکیه (آرارات) متوجه شدیم که خودروها از ارتفاع 2500 متری نمی توانند بیشتر جلوتر بروند و یا به عبارتی به خودروها اجازه پیش روی داده نمی شود و بدین ترتیب ما در چنین صعودی، ضمن حرمت قایل شدن به طبیعت آرارات از طرف مسئولین برگزاری، صعودی زیبا را به معنی واقعی احساس کردیم. اما متاسفانه در اکثر قله های ایران تا ارتفاع زیادی جاده کشی شده و اکوسیستم طبیعت و حیات وحش بهم ریخته و نقطه حاد و تاثیرگذار اینکه، این جاده کشی ها موجب ایجاد تفکر “برگزاری صعودهای سراسری” در ذهن برخی به اصطلاح کوهنورد شده است.
- رسالت هیات های کوهنوردی برای برچیدن چنین موضوعاتی چیست؟
- برای جلوگیری از این صعودها، رئیس هیات کوهنوردی چه اقداماتی باید انجام دهد؟
- خط و مش گروه های کوهنوردی در برخورد با صعودهای سراسری چیست؟
سخن آخر
رسالت مسئولین “واقعی” هیات کوهنوردی، آن است که با ایجاد راهکارها و راهبردهای مطمئن از برگزاری چنین صعوهای مخرب، اجتناب کرده و محیط کوهستان را برای نسل بعد سالم و پاکیزه تحویل دهند چراکه ما امانتدار نسل های بعدی هستیم.
نویسنده: محمد جدیری عباسی
